menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ

Ο Μητροπολιτικός Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου Βόλου

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ
  •  Η Σχολή Γονέων του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου στεγάζεται στην "ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ" του Ναού. 
  • Οι συναντήσεις πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα το απόγευμα κατά το εξής πρόγραμμα: 
  1. Στις 6:00 μ.μ. τελείται ο Παρακλητικός Κανών στον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας τον Ιατρό και στη συνέχεια το Μικρό Απόδειπνο.
  2. Στις 7:00 μ.μ. - 8:00 μ.μ. η ομιλία και ο διάλογος.
  • Το κεντρικό θέμα του Ιεραποστολικού έτους 2013-2014 είναι: "Ο Ιερός Χρυσόστομος ομιλεί στους γονείς και τα παιδιά" (Β΄ΜΕΡΟΣ)
  • Υπεύθυνος και τακτικός ομιλητής της Σχολής είναι ο Πρωτοπρ. Θεόδωρος Μπατάκας Εφημέριος του Ναού και Πρόεδρος του Δ.Σ. του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ".
  • Κατά καιρούς καλούνται και άλλοι ομιλητές για να αναπτύξουν διάφορα ενδιαφέροντα θέματα.
  • Προσεχώς θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για τον μακαριστό Γέροντα Πορφύριο .Θα ομιλήσει ο Καθηγητής του Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Αργύρης Καραπέτσας με θέμα: "ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ".
  • Για όλες τις εκδηλώσεις θα ενημερώνεστε από την ιστοσελίδα του "Ε".

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ

Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι: Πέτρος και Παύλος


ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ

Ομιλία του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Μπατάκα, 
Εφημερίου του Μητροπολιτικού Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Βόλου 
& Προέδρου του Δ.Σ.του Σ.Σ.Κ. "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ"
στην αίθουσα «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ» στο Βόλο (19/10/13)

Σεβαστοί πατέρες,
Αξιότιμε κ.. Πρόεδρε μετά των εκλεκτών συνεργατών σας,
Αγαπητοί αδελφοί.
          Νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω τις ολόθερμες ευχαριστίες μου προς τον Πρόεδρο και τα λοιπά μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου «ΟΙ ΤΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ» για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου προσφέρουν για μια ακόμη φορά να ομιλήσω από το βήμα αυτό, το οποίο εκόσμισαν εκατοντάδες λαμπροί ομιλητές.
Σας ευχαριστώ κ. Πρόεδρε για τα καλά σας λόγια και επιτρέψτε μου τούτη τη στιγμή να μεταφέρω και τις θερμές ευχαριστίες του Δ.Σ. του Σ.Σ.Κ. Βόλου «Ο Εσταυρωμένος» για την πολύτιμη συμβολή σας στην εκδοτική του δραστηριότητα.
***
Η Αγία Γραφή δεν μας διέσωσε μόνον τους πνευματικούς άθλους των αγίων αποστόλων, αλλά και τις ατέλειες και τα λάθη τους. Όπως και ο φωτεινός ήλιος έχει τι κηλίδες του, έτσι και οι βιβλικοί ήρωες, ως άνθρωποι, περιέπιπταν ενίοτε σε λάθη και αδυναμίες.   Η μελέτη τους δίνει την ευκαιρία σε κάθε πιστό ν’ αντλήσει πολύτιμα διδάγματα με σκοπό να προληφθούν  μελλοντικές πτώσεις και να ρυθμιστεί καλύτερα η πνευματική ζωή.
Δύο επεισόδια χαρακτηριστικά, από τον βίο του γίγαντος των Αποστόλων Παύλου, ελκύουν αμέσως την προσοχή μας. Το πρώτο συνέβη με τον Απόστολο Πέτρο στην Αντιόχεια της Συρίας. Το δεύτερο συνέβη με τον Απόστολο Βαρνάβα, στην ίδια πόλη, εξ αιτίας της επιμονής του να προσληφθεί και ο ανεψιός του Μάρκος στην αποστολική περιοδεία. Ιδιαιτέρως διδακτικό είναι το πρώτο για τους συνεργαζόμενους  στον αμπελώνα του Κυρίου (κληρικούς, κατηχητές κ.α.), που συχνά η διαφορά γνωμών δημιουργεί παρεξηγήσεις.
Το γεγονός αυτό παρασιωπάται στις Πράξεις των Αποστόλων, αναφέρεται δε στην επιστολή προς Γαλάτας (στο β΄κεφ). Αυτό το γεγονός λειτουργεί ως φωτεινός φάρος που φανερώνει την ύφαλο, όπου προσέκρουσε  ο Πρωτοκορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος, ώστε οι παραπλέοντες να γίνουν προσεκτικοί στο μέλλον.
***
Όταν ο απόστολος Παύλος βρισκότανε στην πόλη της Αντιόχειας, ήλθε και ο Πέτρος μετά τη λήξη των εργασιών της Αποστολικής Συνόδου. Ο Παύλος αμέσως εντυπωσιάστηκε από την στάση του Πέτρου στη σχέση του με τους εξ εθνών χριστιανούς. Διότι, όταν ο Πέτρος βρισκότανε στην Ιερουσαλήμ επέτρεπε να περιτέμνονται  οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί και μετά το Ιερό Βάπτισμα,  εδώ, δηλαδή στην Αντιόχεια,  ελεύθερα συνέτρωγε με τους απερίτμητους πιστούς. Μόλις όμως ήλθαν οι απεσταλμένοι του Αδελφοθέου Ιακώβου, αλλάζει στάση. Δηλαδή, ο Πέτρος για να μην παρεξηγηθεί διακόπτει κάθε σχέση   με τους εξ εθνών χριστιανούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Πέτρος  γίνεται ασυνεπής και αλλοπρόσαλλος.
Αυτή την αστάθεια δεν την ανέχτηκε ο νευρώδης Παύλος. Και για να προλάβει τη δημιουργία σχίσματος μεταξύ των χριστιανών της εκκλησιαστικής εκείνης  κοινότητος, ως προς την αναγκαιότητα της περιτομής,   για τη σωτηρία, αναγκάζεται να τον ελέγξει. Αυτό επέβαλλαν οι περιστάσεις και το γενικό συμφέρον της Εκκλησίας.
***
Αυτό το γεγονός της διχογνωμίας, ήταν αποτέλεσμα της διαφορετικής ερμηνείας που έδιδαν οι κήρυκες του Ευαγγελίου. Ο μεν απόστολος Πέτρος, ως εκ της εργασίας του στο κέντρο του Ιουδαϊσμού, μορφώθηκε μέσα σε μια νομική ατμόσφαιρα κι έτσι  δεν μπορούσε να κάνει το τολμηρό βήμα για την λύση του οχληρού ζητήματος της περιτομής, ενώ ο Παύλος, εργαζόμενος μεταξύ των εθνικών, είχε ευρύτερη αντίληψη περί της εν Χριστώ δικαιώσεως. 
Πολλοί, δυστυχώς, άρχισαν να σκανδαλίζονται. Οι ασθενέστεροι κατά την πίστη έπεσαν σε μια αβεβαιότητα, μη γνωρίζοντες τι να εκλέξουν, περιτομή ή ακροβυστία; Αφ’ ετέρου η διατήρηση της περιτομής κλόνιζε το κύρος του Βαπτίσματος, αλλά και τον εξιλαστήριο χαρακτήρα τη θυσίας του Σωτήρος Χριστού.
Οι σχολιαστές των λόγων του Ι. Χρυσοστόμου δεν διαβλέπουν  διαφωνία, ούτε καταλογίζουν στον Πέτρο κάποια έλλειψη. Δέχονται μια εικονική και σκηνοθετημένη, τρόπος του λέγει,  συζήτηση, με σκοπό των σωφρονισμό των Ιουδαϊζόντων.
Η επικρατούσε όμως γνώμη είναι υπέρ της διαφωνίας και αντιθέσεως γνωμών. Ο απόστολος Παύλος, άνθρωπος των αμέσων λύσεων, μίλησε με αυστηρή γλώσσα, προκειμένου να προληφθεί η επάνοδος «επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία» των διατάξεων του τυπικού νόμου (Γαλ. 4, 9). Ίσως να λύπησε την ευαίσθητη καρδιά του Πέτρου, αλλά υπεράνω όλων η αλήθεια.
Πέρασε πολύς καιρός από αυτό το επεισόδιο. Οι δυο απόστολοι συνέχισαν να εργάζονται χωριστά στον αγρό του Κυρίου, ως καλοί γεωργοί. Όπως οι υιοί του Ισραήλ σάλπισαν και την εβδόμη φορά κατέρρευσαν τα υπερήφανα τείχη, έτσι και με τους αποστόλους. Με την σάλπιγγα του Ευαγγελίου περιήλθαν ολόκληρο τον γνωστό κόσμο, γκρέμισαν τα είδωλα, νίκησαν  την πλάνη, την αμαρτία που έμοιαζαν τότε με τα ισχυρά φρούρια της Ιεριχούς.
Με πνευματικές κατακτήσεις κοσμοϊστορικής σημασίας, οι δυο γενναίοι σκαπανείς του Ευαγγελίου βρίσκονται στη δύση του βίου τους. Τότε γράφονται  και οι δύο καθολικές επιστολές του Πέτρου προς τους χριστιανούς της διασποράς της Μ. Ασίας. Η δεύτερη επιστολή ιδιαιτέρως μας δίδει κάποια ιδέα των αισθημάτων που έτρεφε προς τον απόστολο των εθνών Παύλο.
Γράφοντας προς αυτούς, δίδει πολύτιμες υποθήκες «καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος κατά την αυτ δοθείσαν σοφίαν έγραψε υμίν» (Β΄ Πέτρου 3,15).
Κανένα ίχνος ψυχρότητας δεν συναντούμε εδώ. Το επεισόδιο λησμονήθηκε και τάφηκε. Αν και ήταν  δριμεία η παρατήρηση του Παύλου, όμως κανένα νέφος δυσαρέσκειας δεν σκέπασε την ψυχή του Πέτρου. Μάλλον εκ των υστέρων θα τον δικαίωσε.
***
Η πρώτη σκέψη που θα κάνουμε, όταν μας γίνεται μια παρατήρηση είναι ν’ ανακρίνουμε ήρεμα τον εαυτό μας. Όχι να θυμώνουμε και να νομίζουμε μειωμένο το γόητρό μας. Ούτε να επιχειρούμε με εξεζητημένη απάντηση ν’ απορρίψουμε τη μομφή, την οποία κατά βάθος συναισθανόμαστε ότι είναι ορθή. 
Ανώτερος από μνησικακία και εμπάθεια, ο Πέτρος, αποκαλεί τον επιτιμητή του «αγαπητόν αδελφόν». Αυτές οι σύντομες λέξεις φανερώνουν εν πρώτοις τι εξαίσιος άνθρωπος ήταν ο Πέτρος. Είναι σίγουρο πως θα είχε διαβάσει όλες τις επιστολές του Παύλου. Όχι  από περιέργεια, αλλά από βαθύ ενδιαφέρον και εκτίμηση, από δίψα και φιλομάθεια να διδαχθεί και να ωφεληθεί από τη σοφία του.
Δεν αισθανότανε ο Πέτρος φθόνο βλέποντας στις επιστολές την ιδιαίτερη χάρη του Θεού πάνω σ’ αυτόν και την καρποφόρο δράση του Πρωτοπόρου τούτου εργάτη του Ευαγγελίου.  Δεν είχε την ιδέα ότι ήταν ο πρώτος και ύπατος, όπως άδικα επιμένει ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Δεν έδειχνε περιφρόνηση προς τις παυλικές επιστολές, σαν να μην τις έχει ανάγκη, αλλά αντιθέτως τι δεχότανε ως ευλογία Θεού. Εκτιμούσε βαθύτατα τον Παύλο, διότι συνέγραψε «κατά την αυτ δοθείσαν σοφίαν».
Θα φρόντισε εγκαίρως να τις βρεί. Ίσως να ήταν εκ των πρώτων αναγνωστών. Τις μελέτησε με προσοχή και προσευχή. Όχι με διάθεση κριτική, να βρει κάτι μεμπτό και να το εκμεταλλευτεί, όπως θα έκαμαν σήμερα οι περισσότεροι. Τις μελετούσε ως λόγο Θεού. Διότι καλά γνώριζε ότι δεν είχε μόνο αυτός το μονοπώλιο της αλήθειας και της αποκαλύψεως, αλλά όλοι οι Απόστολοι ήσαν θεόπνευστοι, ως παραπόταμοι πηγάζοντες από τον ένα μεγάλο Ποταμό της αστείρευτης αλήθειας.  
Καλεί τον Παύλο με το συγκινητικό και ιερό επίθετο «αγαπητός αδελφός». Τον ονομάζει αδελφό, όχι υπό την έννοια του απλού χριστιανού (Α΄ Θεσσαλ. 5,27), αλλά ως ισότιμο συνεργάτη στο αυτό έργο και κάτω από την ευλογία του αυτού Κυρίου. Ο Πέτρος  με ταπείνωση άκουσε τον καυστικό έλεγχο. Δεν σκέφθηκε ότι ήταν πρώτος κατά την κλήση, ότι ακολούθησε επι τριετία τον Διδάσκαλο, και ότι άκουσε το «συ εί Πέτρος και επί ταύτη τη Πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν», ώστε να κυνηγά πρωτεία.
Μας συγκινεί ο Πέτρος με τα άγια αισθήματά του, την ταπεινοφροσύνη του. Και οι δύο Απόστολοι αποτελούσαν δυο κλάδους ή κλήματα στην ρίζα της ίδιας Αμπέλου. Ήταν τόσο στενά συνδεδεμένοι και τόση βαθειά ήταν η αγάπη που έτρεφε ο ένας για τον άλλο, ώστε ουδεμία διαφορά να μην μπορεί να σπάσει τους δεσμούς τους.
Να δύο υπέροχοι άνδρες πως αντιμετώπισαν μια διαφωνία. Την έβλεπαν με τον φακό της εν Χριστώ αγάπης και γι’ αυτό και σέβεται ο ένας τον άλλον. Πόσο θα χάρηκε ο Παύλος όταν διάβασε την επιστολή του Πέτρου και πόσο θα ευχαρίστησαν και οι δύο τον Κύριο για την αμοιβαιότητα της αγάπης και της εκτιμήσεως!
Αυτοί οι λόγοι θα παραμένουν θησαυρός ανεξάντλητος προς διδασκαλία. Εδώ θα σκορπίζεται η χαρά μεν και ανακούφιση και παρηγορία για τους ομόψυχους  συνεργαζόμενους πιστούς, έλεγχος δε για τους πείσμονες  και εμπαθείς χαρακτήρες, που δεν έχουν το ήπιο και ταπεινό πνεύμα του Πέτρου.
Έως ότου ανέλθουμε στον ουρανό είναι αδύνατο να μην έχουμε διαφορές αντιλήψεων και ιδεών. Τούτο δεν μειώνει την ενότητα της πίστεως και της αγάπης.  Ο Χριστός ενώ θέλει να τον ακολουθούμε πιστά, δεν θέλει να παύσουμε να έχουμε ατομικότητα και προσωπική γνώμη. Πολλές φορές υπέβαλλε στους μαθητές του διάφορα ερωτήματα ακριβώς για να ακονίσουν την κρίση και την αντίληψή  τους.
Σε κάθε περίπτωση, επομένως, κατά την οποία διατυπώνονται  γνώμες αντίθετες, δεν θα αγανακτούμε, ούτε με περιφρόνηση θα τις απορρίπτουμε. Θα τις συζητούμε με πνεύμα αγάπης και σεβασμού προς την ελευθερία του λόγου, χωρίς φανατισμό και ερεθισμό. Τούτο επιβάλλει η χριστιανική συμπεριφορά. Και αυτός  είναι ο καλύτερος τρόπος να καταστήσουμε τη γνώμη μας σεβαστή και να διαδώσουμε την αλήθεια.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ΔΑΚΡΥΖΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ !!!

      Το θαυμαστό γεγονός (Οκτώβριος 2013) που συνέβη στο νησί της Ρόδου, και συγκεκριμένα στον Ιερό Ναό Ταξιαρχών στο Παλιό Νεκροταφείο Ιαλυσού. Οι πιστοί, όπως και ο εφημέριος του Ναού π. Απόστολος, σκουπίζουν τα δάκρυα του Ταξιάρχη και η εικόνα συνεχίζει ασταμάτητα να δακρύζει.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΩΝ ΤΟΥ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

Ενσωματωμένη εικόνα 4
                             Οι εισηγήτριες της εκπαιδευτικής ΗΜΕΡΙΔΟΣ                     
 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

        Μία  ακόμη επιτυχημένη εκδήλωση  εγγράφεται στο ενεργητικό του «Εσταυρωμένου»  Η εκπαιδευτική ημερίδα που οργάνωσε  το Δ. Σ. του Συλλόγου για τους άμεσους συνεργάτες, εθελοντές και διακόνους του, το Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2013, στις 9.15, στον φιλόξενο χώρο του Πνευματικού Κέντρου της Ι.Μ. Δημητριάδος, χαρακτηρίστηκε άκρως ενδιαφέρουσα από το κοινό που την παρακολούθησε. Η διακονία αυτή είναι δύσκολη και ευαίσθητη. Η συνάφεια με χώρους και πρόσωπα άκρως ιδιαίτερα, η ελλιπής καθαριότητα και τα μηδαμινά μέσα προστασίας, οι δύσκολες καταστάσεις που ανακύπτουν λόγω της κακής ψυχολογίας των εμπερίστατων αδελφών, επιβάλλουν την επιμόρφωση των εθελοντών και τον εξοπλισμό τους με μία πιο υπεύθυνη γνώση. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο διοργανώθηκε η εκπαιδευτική ημερίδα, με εισηγήτριες δύο λαμπρές επιστήμονες του τόπου μας :  την κ. Αποστολία Χατζηευθυμίου, Νευρολόγο και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Ιατρικού Τμήματος Φυσιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και την κ. Αντιγόνη Καραθάνου, Αναισθησιολόγο και Εντατικολόγο του Γεν. Νοσοκομείου Βόλου. Ανέπτυξαν θέματα της ειδικότητάς τους, που άπτονται των ενδιαφερόντων της διακονίας του «Ε», καταθέτοντας την πολύτιμη  εμπειρία τους και τις  γνώσεις τους.  
            Η κ. Αντιγόνη Καραθάνου μίλησε για υα νοσήματα που παρουσιάζουν υψηλό επιπολασμό στις φυλακές και έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, λόγω του μεγάλου κοινωνικού συγχρωτισμού σε άσχημες υγειονομικές συνθήκες. Αυτά  είναι η φυματίωση, η ηπατίτιδα Α, η ηπατίτιδα B και η ηπατίτιδα C, η HIV λοίμωξη και άλλα. Η γνώση των πιθανών κινδύνων και η λήψη των κατάλληλων προστατευτικών μέτρων (αποφυγή στενής επαφής, αερισμός χώρου, πλύσιμο χεριών ή χρήση αντισηπτικού, χρήση γαντιών ή μάσκας σε ειδικές περιπτώσεις) είναι απαραίτητα εφόδια για κάθε εθελοντή κατά την ώρα της διακονίας του. Η πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει για τον προληπτικό έλεγχο των κρατουμένων και  τον εμβολιασμό ή τη θεραπεία όσων πάσχουν, ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος μετάδοσης, κυρίως ανάμεσά τους, αλλά και στο προσωπικό που εργάζεται σε αυτούς τους χώρους και έρχεται σε επαφή μαζί τους πολλές ώρες καθημερινά.
   Η εισήγηση της κ. Αποστολία Χατζηευθυμίουαφορούσε την επιθετικότητα και την απαίτηση που εκδηλώνεται σε ανθρώπους έγκλειστους επί μακρόν στα διάφορα ιδρύματα που διακονεί ο «Ε», καθώς και όλους εκείνους που ενισχύει με επιδόματα, τρόφιμα και χρήματα. Ερμήνευσε τον όρο επιθετικότητα και τις διάφορες εκδοχές της, και παρουσίασε τις αιτίες που την προκαλούν Οι συμβουλές της υπήρξαν διαφωτιστικές και πρόσφεραν αληθινή αρωγή στους συνεργάτες του Συλλόγου: Να μην προσφέρει κανείς μόνος του τις υπηρεσίες του αλλά σε ομάδα, ώστε, αν χρειαστεί, να καλέσει βοήθεια. Όταν οι υπηρεσίες προσφέρονται σε σταθερό μέρος, να υπάρχουν κανόνες όπως η τήρηση σειράς προτεραιότητας, για να αποθαρρύνεται η επιθετική συμπεριφορά. Να είναι σε θέση κανείς να ξεχωρίσει αν πίσω από την επιθετική συμπεριφορά βρίσκεται ψυχιατρική πάθηση.
        Με το πέρας των εισηγήσεων ακολούθησε ένας χρήσιμος διάλογος πάνω σε ερωτήματα που διατύπωσαν οι ακροατές και στα οποία οι δύο κυρίες απάντησαν με υπομονή και επιστημονική επάρκεια. Εξέφρασαν δε τη βούλησή τους να συνδράμουν τη διακονία με όποιον τρόπο τους ζητηθεί. Το Δ.Σ τις ευχαρίστησε θερμά για την άμεση και πρόθυμη ανταπόκριση στο κάλεσμά του. Ευχαρίστησε, επίσης, τους εθελοντές, τον εκπρόσωπο της Μητροπόλεως , του Λιμεναρχείου, του Ιδρύματος Αγωγής Ανηλίκων, καθώς και το κοινό για την παρουσία τους στην εκδήλωση και τη στήριξη που παρέχουν στη Διακονία.
         Ο «Ε» ετοιμάζει για το προσεχές διάστημα και άλλες δράσεις για τις οποίες θα ενημερώσει τους φίλους και συνοδοιπόρους του. Η πλαισίωση των δράσεων αυτών από την τοπική κοινωνία δημιουργεί στα μέλη του Συλλόγου συναισθήματα ζεστασιάς και αλληλεγγύης και τα ενθαρρύνει στη συνέχιση του έργου τους.

Ενσωματωμένη εικόνα 1
Οι εκπρόσωποι: του Μητροπολίτου Δημητριάδος Πρωτοπρ. Απόστολος Θάνος,
ο Κεντρικός Λιμενάρχης Βόλου κ. Κ. Γανωτής
και ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του "Ε" Πρωτοπρ. Θεόδωρος Μπατάκας

 Εθελοντές και διάκονοι του Συλλόγου

Ο  Πρωτοπρ. π. Απόστολος Θάνος

 Η κ. Αντιγόνη Καραθάνου, (Α΄εισηγήτρια)
Αναισθησιολόγος και Εκτατικολόγος στο Γεν. Νοσοκομείο Βόλου

Η κ. Μαριάνθη Γάκη, (η συντονίστρια της ΗΜΕΡΙΔΑΣ)
Φιλόλογος Καθηγήτρια του 2ου Λυκείου Βόλου & μέλος του Δ.Σ του "Ε"

Ηκ. Αποστολία Χατζηευθυμίου
Νευρολόγος και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Φυσιολογίας
στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ο Πρωτοπρ. Θεόδωρος Μπατάκας
Εφημέριος του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου και
Πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας



Φωτογραφίες: Δημήτριος Τανάγιας

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ο θάνατος δεν είναι τέλος


Όταν ανακαλούμε το παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα πού πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.

Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση. Εάν ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών άλλα των ζώντων (Ματ. 22:33), τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γη, είναι ζωντανοί εν Χριστώ. Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία.

Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό, ως Θεό των ζώντων. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.

Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους πού συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος. Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γη, αφοί κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξης μας σε όσους ακολουθούν. Και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας.

Anthony Bloom
Από το βιβλίο: Ο θάνατος σαν κέρδος 
Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Σκέψεις στον Απόστολο της Κυριακής

 

Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης
῾Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει, καί σπείρων π ελογίαις π ελογίαις καί θερίσει(Β´ Κορ. 9, 6) 
Τό ποστολικό νάγνωσμα πό τήν Β´ πρός Κορινθίους πιστολή το ποστόλου Παύλου ποτελε πιλογή τς Εκκλησίας μας νόψει το χειμώνα πού ρχεται. Μς πενθυμίζει τήν νάγκη τς λεημοσύνης ς κφρασης τς γάπης, διαιτέρως τόν χειμώνα πού τά προβλήματα καί ο νάγκες τν πτωχοτέρων δελφν μας εναι αξημένα. Αλλωστε καί πόστολος γι ατό κριβς γραψε στούς πιστούς τς Κορίνθου τά σχετικά μέ τήν προσφορά καί τήν λεημοσύνη: κενοι ς περισσότερο χοντες ναντι λλων δελφν πτωχοτέρων Εκκλησιν πρέπει νά νιώθουν τήν νάγκη τς προσφορς σ ατούς ς καρπό τς γάπης τους. Κατά τόν βαθμό μάλιστα πού προσφορά ατή γίνεται καρδιακά, ντιστοίχως προσφέρων εσπράττει πό τόν Θεό καί τήν νταπόδοση. Οπως συμβαίνει καί μέ τή σπορά: Ατός πού σπείρει μέ φειδώ, θά χει λίγη σοδειά. Κι ατός πού σπείρει πλόχερα, θά θερίσει πλουσιοπάροχα

1. ῾Ο ἀπόστολος μέ τόν λόγο του αὐτό δέν λέει κάτι τό παράδοξο καί τό περίεργο. Οὔτε ἐκθέτει μία βαθειά θεολογική ἀλήθεια, ἡ ὁποία πιθανόν ἀπαιτεῖ αὐξημένες προϋποθέσεις πρός κατανόησή της. ᾽Επισημαίνει κάτι ἁπλό πού συνιστᾶ καί παροιμία: ῾῞Ο,τι σπείρεις θά θερίσεις᾽. ῎Αν σπείρεις πλούσια, πλούσια θά εἶναι καί ἡ σοδειά σου, ἄν ὄχι, φτωχικά καί θά θερίσεις. Καί πράγματι. Τό αὐτονόητο τῆς παροιμίας δέν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐπιχειρηματολογία πρός ἀποδοχή: ὅλοι ἔχουμε πεῖρα τοῦ γεγονότος ὅτι ῾ὅπως στρώσουμε θά κοιμηθοῦμε᾽. Αὐτό δηλαδή πού ἐπιλέγουμε, αὐτό πού κάνουμε, θά φέρει καί τά συγκεκριμένα ἀποτελέσματα. Π.χ.: ῎Αν ξοδεύω περισσότερα ἀπό ὅσα κερδίζω, θά βγῶ στή ζητανιά. ῎Αν ἐπεκτείνω τίς ἐπιχειρήσεις μου πέραν τῶν δυνατοτήτων μου, θά πέσω ἔξω. ῎Αν ὡς μαθητής σταματήσω νά διαβάζω καί νά μελετῶ, δέν θά ἔχω τή μεγάλη βαθμολογία πού ἴσως ὀνειρεύομαι. 

Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά παροιμία, ἡ ὁποία κατά τρόπο ἄμεσο καί σαφή δείχνει τήν εὐθύνη τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς του. Εἴμαστε ὑπεύθυνοι γι᾽ αὐτό πού κάνουμε. Δέν ἔχει νόημα συνεπῶς νά κατηγοροῦμε τούς ἄλλους ἤ τήν κοινωνία, ὅταν ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάνει τούς σωστούς ὑπολογισμούς. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τονίζοντας τήν εὐθύνη αὐτή, μᾶς προτρέπει νά μήν ξεκινήσουμε νά κάνουμε κάτι, πρίν μετρήσουμε πρῶτα τίς δυνάμεις μας. ῾Τίς γάρ ἐξ ὑμῶν, θέλων πύργον οἰκοδομῆσαι, οὐχί πρῶτον καθίσας ψηφίζει τήν δαπάνην, εἰ ἔχει τά πρός ἀπαρτισμόν;... ἤ τίς βασιλεύς, πορευόμενος συμβαλεῖν ἑτέρῳ βασιλεῖ εἰς πόλεμον, οὐχί πρῶτον καθίσας βουλεύεται εἰ δυνατός ἐστιν ἐν δέκα χιλιάσιν ἀπαντῆσαι τῷ μετά εἴκοσι χιλιάδων ἐρχομένῳ ἐπ᾽ αὐτόν;᾽(Λουκ. 14, 28. 31). 

2. Ἡ ἁπλή αὐτή ἀλήθεια - ἀπόρροια τῆς πείρας τῆς ζωῆς - ἰσχύει ἀπολύτως καί στά πνευματικά θέματα. ῾Υπάρχει ὁ λεγόμενος πνευματικός νόμος, κατά τόν ὁποῖο τό τί θά γευτοῦμε πνευματικά, τό τί εἴδους σχέση θά ἀναπτύξουμε μέ τόν Θεό, καθορίζεται καί πάλι ἀπό τίς δικές μας καθημερινές ἐπιλογές. ᾽Επιλέγουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Θά νιώσουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ἀμελεῖς καί ἁμαρτάνουμε; Θά εἰσπράξουμε τά ἀντίστοιχα, δηλαδή τήν ἄρση τῆς χάρης Του. 

Δυστυχῶς, καί πάλι τήν ἁπλή αὐτή ἀλήθεια ἀδυνατοῦμε νά τήν καταλάβουμε. Ζοῦμε πολλές φορές ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχοντας διαγράψει τόν Θεό ἀπό τήν καθημερινότητά μας, κι ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά θερίσουμε τούς καρπούς τῶν κακῶν ἐπιλογῶν μας – τό ἄγχος, τή στενοχώρια, τή μελαγχολία, τόν ψυχικό πνιγμό – ρίχνουμε τά βάρη στόν Θεό, σάν νά εἶναι ᾽Εκεῖνος ὁ ὑπεύθυνος. ᾽Αλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἤδη μᾶς προειδοποιεῖ: ῾Θλίψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν᾽, ὅπως καί ἀντιστρόφως: ῾Δόξα καί τιμή παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν᾽ (Ρωμ. 2, 9-10). 

3. ῎Ετσι τό καλό ἤ τό κακό πού ζοῦμε δέν εἶναι μία τιμωρία ἤ μία ἀνταμοιβή τοῦ Θεοῦ. Μία τέτοια κατανόηση τοῦ Θεοῦ θά σήμαινε διαστροφή τῆς ἀποκάλυψής Του, διότι θά πρόσφερε τήν εἰκόνα ἑνός ῎Οντος πού περιμένει νά βραβεύσει τό ῾καλό παιδί᾽ καί νά τιμωρήσει ῾τό θεωρούμενο κακό᾽. ῾Ο Θεός ὅμως πού μᾶς φανέρωσε ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πατέρας πού ἀγαπᾶ ἐξίσου ὅλα τά παιδιά Του, εἴτε Τόν θέλουν αὐτά εἴτε ὄχι. Δέν διαβαθμίζεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα πρός τά συναισθήματα τά δικά μας καί τίς συμπεριφορές μας. ᾽Εκεῖνος ῾ἀγάπη ἐστί᾽ μονίμως καί ἀδιάκοπα καί χωρίς ἀγάπη δέν θά ἦταν ὁ Θεός πού ξέρουμε. ᾽Επειδή ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντοτε ἡ ἴδια χωρίς ταλαντεύσεις, γι᾽αὐτό καί δέν καταστρατηγεῖ τήν ἐλευθερία μας καί δέν μᾶς ἐκβιάζει. Κι αὐτό σημαίνει: ἡ μία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καθώς συναντᾶ τή δική μας ψυχική κατάσταση τήν ὁποία διαμορφώνουμε ἐλεύθερα, μεταποιεῖ αὐτήν ἀνάλογα πρός τό περιεχόμενό της. Κι ἄν τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας εἶναι καλό, δηλαδή συντονισμένο πρός τό ἅγιο θέλημά Του, τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ ὡς εὐλογία. ῎Αν ὅμως τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας εἶναι πονηρό, δηλαδή δέν θέλει νά ὑπακούει τόν Θεό, τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ ὡς κατάρα καί τιμωρία. ᾽Εμεῖς εἴμαστε οἱ ἀποκλειστικά ὑπεύθυνοι γιά τό πῶς θά λειτουργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί στήν ὅλη ὕπαρξή μας. ῞Ενα παράδειγμα ἐπ᾽ αὐτοῦ καθιστᾶ πιό σαφῆ τά πράγματα: ἄν ἔχω ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, τότε τό φῶς τοῦ ἥλιου μοῦ προκαλεῖ χαρά· ἄν ἔχω πληγωμένους ὀφθαλμούς, τότε τό ἴδιο φῶς μοῦ προκαλεῖ πόνο. ῾Ο ἥλιος εἶναι ὁ ἴδιος καί στίς δύο περιπτώσεις. Ἡ κατάσταση ὅμως τῶν ὀφθαλμῶν τροποποιεῖ τήν ἐνέργειά του. 

῎Ετσι ἐπί τοῦ θέματός μας: ὅ,τι κάνουμε ἀπό ἀγάπη καί μέ ἀγάπη μᾶς κάνει εὐτυχεῖς, γιατί μᾶς γεμίζει μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. ῞Ο,τι κάνουμε ὅμως ἀπό ἐγωϊσμό καί μέ γνώμονα μόνο τό συμφέρον μας μᾶς κάνει δυστυχεῖς, γιατί μᾶς φέρνει σέ σύγκρουση μέ τήν ἀγάπη ᾽Εκείνου. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή κατανοοῦμε τήν τεράστια σημασία τῆς ἐλεημοσύνης ὡς ἔκφρασης τῆς ἀγάπης: ὅσο περισσότερο προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας - ὄχι μόνον ὑλικά πράγματα ἀλλά καί πνευματικά: ἡ ἐλεημοσύνη ἐνεργοποιεῖται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τοῦ ἀνθρωπίνου – τόσο καί θά θερίζουμε τά ἀντίστοιχα ἀγαθά τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες μας μιλώντας γιά τήν ἐλεημοσύνη τήν χαρακτηρίζουν ὡς βασίλισσα τῶν ἀρετῶν καί ὡς τόν δρόμο ἐκεῖνο πού ὁδηγεῖ κατευθεῖαν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

4. ῾Ο πνευματικός αὐτός νόμος ὅμως πρέπει νά κατανοηθεῖ ὄχι μόνον σ᾽ ἐπίπεδο προσωπικό, ἀλλά καί σέ κοινωνικό καί ἐθνικό. Κοινωνία καί ἔθνος δηλαδή πού ἐπιλέγει τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ θά ὑποστεῖ καταστροφές. ῾Η ἰουδαϊκή ἱστορία εἶναι κατεξοχήν παραδειγματική: ὅσες φορές οἱ ᾽Ιουδαῖοι ἀπέκλιναν ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἐπέτρεπε νά ὑποστοῦν τά ἐπίχειρα τῶν ἐπιλογῶν τους, δηλαδή καταστροφές. ᾽Ενῶ ἀπό τήν ἄλλη, ὅταν μετανοοῦσαν, ἔβλεπαν ἐμπειρικά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά λειτουργεῖ ὑπέρ αὐτῶν. Διότι ἀκριβῶς συντονίζονταν μέ ᾽Εκεῖνον. Κι αὐτό ἰσχύει διαχρονικά, διότι ὁ Θεός δέν ἀλλάζει. Μήπως δέν πρέπει νά λησμονοῦμε κι αὐτά πού ὁ ἁγιασμένος Γέρων Παΐσιος εἶχε πεῖ γιά τούς ἄσπονδους γείτονές μας, οἱ ὁποῖοι ἐπανειλημμένως ἀδίκησαν καί ἐμᾶς καί ἄλλους λαούς, ὅτι δηλαδή ῾τά κόλλυβα τά ἔχουν στό ζωνάρι τους, λόγω ἀκριβῶς τῶν ἀδικιῶν πού ἔχουν ἐπιτελέσει᾽; Μέ ἄλλα λόγια θά λειτουργήσει ὁ πνευματικός νόμος καί γι᾽ αὐτούς, ὅπως βεβαίως θά λειτουργήσει καί ἀντιστρόφως γιά τό καλό γιά ὅσους λαούς θελήσουν νά μετανοήσουν καί νά στραφοῦν πρός τόν Θεό, κάτι πού ἀποτελεῖ τό κήρυγμα καί τήν προσευχή τῆς ᾽Εκκλησίας καί γιά τόν δικό μας λαό. 

Τόν πνευματικό νόμο πρέπει νά τόν ἔχουμε πρό ὀφθαλμῶν ὅλοι μας: ὅ,τι κάνουμε, ὅπως εἴπαμε, αὐτό καί θά ὑποστοῦμε. Θά ἦταν μάλιστα μεγάλη εὐλογία νά μελετούσαμε ἀπό τή γνωστή Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν τό ῾περί πνευματικοῦ νόμου᾽ κείμενο τοῦ ὁσίου Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ. ᾽Εκεῖ θά βλέπαμε τά διάφορα μυστικά του καί τίς πολλαπλές ἐφαρμογές του. ᾽Ιδιαιτέρως στήν ἐποχή μας πού ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει ὁδηγήσει πολλούς συνανθρώπους μας σέ ἀπελπισία καί σέ ἀπόγνωση ἡ ὑπενθύμισή του, ἰδιαιτέρως στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία. Πού σημαίνει: ὅσο θά προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας, ὄχι πιά ἀπό τό μή ὑπάρχον περίσσευμα, ἀλλά ἀπό τό εὐλογημένο ὑστέρημά μας, τόσο καί θά βλέπουμε τόν πλοῦτο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ὑλικά καί πνευματικά, νά γεμίζει τή ζωή μας. Πρέπει ὅμως νά ἀποφασίσουμε τό ῾ρίσκο᾽ τῆς ἀληθινῆς πίστης. Νά πιστέψουμε δηλαδή ὅτι πράγματι ἡ δόση στόν ἄλλον τοῦ ὑστερήματος δέν συνιστᾶ ἔλλειψη, ἀλλά θαυματουργικό πλουτισμό.

Εκτροπές του οικογενειακού θεσμού

Εκτροπές του οικογενειακού θεσμού 
εις την σημερινήν πραγματικότητα - νομικές, ηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις"



Το Σεβασμ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών* 

«Τό θέμα πού μο νετέθη νά ναπτύξω νώπιόν Σας πό τόν Μακαριώτατο Πρόεδρο καί τούς Σεβασμιωτάτους ν Χριστ δελφούς, μέλη τς Δ.Ι.Σ. τς 154ης Συνοδικς Περιόδου, πρός τούς ποίους κφράζω τίς εχαριστίες μου γιά τήν τιμή καί τήν μπιστοσύνη τους πρός τήν λαχιστότητά μου, χει τόν τίτλο «κτροπές το οκογενειακο θεσμο ες τήν σημερινήν πραγματικότητα —νομικές, θικές καί κοινωνικές προεκτάσεις».


μα τ ναθέσει τς εσηγήσεως πεδίωξα νά πληροφορηθ τί κριβςκατά τόν καθορισμό τν θεμάτων λέχθη στή σχετική συνεδρία τς Δ.Ι.Σ., προκειμένου νά προσπαθήσω νά νταποκριθ ναλόγως. μολογ τι τό πόσπασμα Πρακτικο τς σχετικς Συνεδρίας, τό ποο παρεκάλεσα νά μο δοθε καί μο στάλη, δέν μέ βοήθησε στήν ποσαφήνιση τν ζητουμένων το νατεθέντος ες μέ θέματος. ς κ τούτου  προσέγγιση καί τό περιεχόμενο τς εσηγήσεως διαμορφώθηκε μέ βάση τήν προσωπική κ μέρους μου κατανόηση το θέματος.


Κατ ρχήν  ρος «κτροπές», συνήθης στή δική μας γλώσσα τν κκλησιαστικν, εναι δύσκολο ως δύνατο νά γίνει ποδεκτός ερύτερα. Αντίθετα, ο ροι πού χρησιμοποιονται στήν Κοινωνιολογία τς σύγχρονης οκογένειας εναι ναλλακτικά πρός τή συμβατική οκογένεια σχήματα  ναλλακτικές μορφές οκογένειας [1].  ξιολόγηση ατν τν σχημάτων ργάνωσης το διωτικο βίου τν νθρώπων μέ βάση τά κριτήρια τς χριστιανικς θεολογίας περί γάμου καί οκογένειας εναι σφαλς ρνητική.  ντίθεση τς κκλησίας δεδομένη.  σύγκρισή τους μέ τόν Χριστιανικό γάμο καί τή χριστιανική οκογένεια ς «κατ οκον κκλησία»[2], πως πικράτησε νά νομάζεται, μς πιτρέπει τόν χαρακτηρισμό τους ς κτροπές. στόσο, ο παραδοσιακοί χαρακτηρισμοί ρνητικν φαινομένων καί καταστάσεων σήμερα σοκάρουν καί προκαλον ντιδράσεις, διότι ο πλεστοι τν νθρώπων —κόμη καί βαπτισμένοι χριστιανοί— ζον καί σκέπτονται γνοώντας τόν λόγο τς γίας Γραφς, τούς ερούς Κανόνες, γενικότερα τό θος καί τή γλώσσα τς κκλησίας.


«κτροπές το οκογενειακο θεσμο»  «ναλλακτικές μορφές οκογένειας» στή σημερινή πραγματικότητα συνιστον φαινόμενα τά ποα ποδεικνύουν τήν κκοσμίκευση καί ποχριστιάνιση τν συγχρόνων κοινωνιν, κοινωνιν καί λαν ν τούτοις μέ να πλούσιο χριστιανικό παρελθόν. Ατό ν πολλος σχύει καί γιά τήν λληνική κοινωνία.

Ο λόγοι πολλοί καί διάφοροι.

Βαθύτεροι,  φιλοσοφία το Διαφωτισμο καί  ντίληψη περί λευθερίας ς δυνατότητας περιόριστων τομικν πιλογν.

 θεοποίηση τν τομικν δικαιωμάτων,  ποία κ τν πραγμάτων πομειώνει τήν θική δέσμευση, τήν ασθηση το χρέους, τήν κοινωνική εθύνη, τό πνεμα τς θυσίας.
 γάμος καί  οκογένεια πό γεγονός κατ ξοχήν κκλησιαστικό καί κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας γίνεται, λο καί περισσότερο, τομική πόθεση πού ντάσσεται στή σφαίρα το διωτικο βίου.
 πτώση τς δημοτικότητας το γάμου καί  ποδυνάμωση το οκογενειακο θεσμο λόγω παναστατικν μεταβολν πού συντελονται καθημερινά.
 μείωση τς γαμηλιότητας.
 νοχή κόμη περισσότερο,  κοινωνική ποδοχή τν προγαμιαίων σεξουαλικν σχέσεων.
 ξάλειψη τν προκαταλήψεων ς πρός τίς γαμες μητέρες καί  νομική προστασία τν ξώγαμων παιδιν, πού συνεχς αξάνουν.
 αξηση τν διαζυγίων.
 πιθυμία τν γυναικν γιά ατονομία, κυρίως μεταξύ τν περισσότερο μορφωμένων καί οκονομικά νεξάρτητων.
πό τήν πίδραση τν γυναικείων πελευθερωτικν κινημάτων διαμορφώνεται νας καινούργιος τρόπος ζως, στά πλαίσια το ποίου  γάμος δέν ποτελε τό λφα καί τό μέγα τς ζως τς γυναίκας καί  ρωτας δέν συνδέεται πλέον μέ τόν γάμο [3].

λοι ατοί ο λόγοι —σως καί λλοι— συνετέλεσαν στήν μφάνιση μορφν γάμου καί ργάνωσης το οκογενειακο βίου, ο ποοι πό τό φς τς χριστιανικς διδασκαλίας περί γάμου καί οκογένειας θεωρονται κτροπές καί κατά τή σύγχρονη κκοσμικευμένη ντίληψη ναλλακτικές μορφές οκογένειας.

«Μέ ποιμαντική διάσταση», πως λέχθη στή Δ.Ι.Σ. κατά τόν ρισμό τν θεμάτων [4], θά ξετάσουμε μέ κάθε δυνατή συντομία τέσσερα φαινόμενα ξαιρετικά πίκαιρα γιά τήν λληνική πραγματικότητα καί τά ποα παρουσιάζουν καί γιά μς διαίτερο ποιμαντικό νδιαφέρον : τόν πολιτικό γάμο, τή μονογονεϊκή οκογένεια, τήν λεύθερη συμβίωση καί τόν λεγόμενο γάμο τν μοφυλοφίλων.


1.  πολιτικός γάμος
πως εναι γνωστό, μετά πό νδεκα αἰῶνες  Πολιτεία ν τει 1982 μέ τόν Νόμο 1250 καθιέρωσε τόν πολιτικό γάμο, ποδεχθεσα ν τέλει κάτω πό τή σθεναρή ντίδραση τς κκλησίας τόν προαιρετικό χαρακτήρα του.

 ερά Σύνοδος τς εραρχίας συγκληθεσα κτάκτως τόν ανουάριο το 1982 πευθύνθηκε μέ τήν π ριθμόν 2309/21-1-1982 γκύκλιό της «Πρός τόν εσεβ λληνικόν λαόν». Στήν ν λόγ γκύκλιο μεταξύ τν λλων τονιζόταν :
«Εναι ληθές, τι δέν νοεται χριστιανός ρθόδοξος, νήκων ες τήν κκλησίαν, καί μή τηρν τήν διδασκαλίαν της καί μάλιστα τήν δογματικήν. Διά τοτο καί εναι σαφές τι,  τελν πολιτικόν γάμον, χι μόνον δέν τελε ννομον καί κανονικήν σύζευξιν κατά τήν τάξιν τς θρησκείας, λλά καί καταπατε δημοσί καί νσυνειδήτως τήν περί τν 7 Μυστηρίων δογματικήν διδασκαλίαν τς κκλησίας μας.  . Σύνοδος κρίνει τι  οτω συμπεριφερόμενος κφράζει τήν θέλησιν καί προχωρε ες τήν κπλήρωσίν της, πως παύσ το λοιπο νήκων οσιαστικς ες τήν ξ ς προέρχεται κκλησίαν.  συνέπεια και ελικρίνεια πιβάλλει  τοιοτος νά παύσ καί τυπικς πλέον νά νήκ ες τούς κόλπους της» [5].

κολούθησε  π ριθμόν 2328 γκύκλιος τς Δ.Ι.Σ. τήν 20ή κτωβρίου 1982 μέ θέμα «Ποιμαντορική μέριμνα τς κκλησίας ν σχέσει μέ τόν Πολιτικόν Γάμον». παινοσα  . Σύνοδος τούς Δημάρχους καί Κοινοτάρχες πού ρνήθηκαν νά τελέσουν Πολιτικούς Γάμους καί πισημαίνουσα τήν πνευματική εθύνη σων κ τν δημοτικν ρχόντων τέλεσαν πολιτικούς γάμους, κατέληγε συνιστώντας ορίστως πατρική ποιμαντική μέριμνα «διά τά ζεύγη τν ρθοδόξων Χριστιανν τά τελέσαντα πολιτικόν γάμον, να τατα, μεταμελούμενα, τελέσωσι τόν θρησκευτικόν γάμον, διά νά πανασυνδεθσι μετά τς Μητρός κκλησίας»[6].

 ρνηση ρισμένων ερέων νά βαπτίσουν παιδιά πού προλθαν πό γονες πού συνψαν πολιτικό γάμο προκάλεσε τήν π ριθμόν 2395/5-9-1984 γκύκλιο τς Δ.Ι.Σ. [7]  ποία συνιστοσε τή βάπτιση ατν τν παιδιν.  πιχειρηματολογία τς γκυκλίου εναι λάχιστα πειστική. Καί, φυσικά, δέν γγίζει τό ζήτημα πς θά νατραφον καί πς θά διαπαιδαγωγηθον χριστιανικά τά παιδιά πού βαπτίσαμε, τά ποα ζον καί διαπαιδαγωγονται πό γονες πού γιά λόγους δεολογικούς καί μέ πολύ φανατισμό (περί ατν  λόγος) ντί το κκλησιαστικο μυστηρίου το γάμου πέλεξαν τόν πολιτικό γάμο καί οσιαστικά χουν πομακρυνθε πό τήν κκλησία.

 π ριθμόν 2665 γκύκλιος τς 4ης Νοεμβρίου 1998 ντιμετωπίζει τό ζήτημα «Περί τς κηδείας τν τελεσάντων πολιτικόν Γάμον». Στήν ν λόγ γκύκλιο καταβάλλεται προσπάθεια νά ξηγηθον ο λόγοι γιά τούς ποίους  ερά Σύνοδος τς εραρχίας τόν ανουάριο το 1982 χθη στήν πόφαση κατά τήν ποία ο τελοντες πολιτικό γάμο καί μμένοντες «ες τήν πιστίαν ατήν ποκόπτονται τς κκλησίας ξ δίας ατν παιτιότητος καί στερονται τν ελογιν καί τν εχν της». Καθώς μως, ς φαίνεται, πρξαν ντονες ντιδράσεις σέ περιπτώσεις ρνήσεως κκλησιαστικς ταφς σέ τελέσαντες πολιτικό γάμο,  γκύκλιος προτείνει«πως μετά συμπαθείας καί κρας συγκαταβάσεως ντιμετωπισθον πό τν ποιμένων καί Πνευματικν Πατέρων τς κκλησίας, νιοι περιπτώσεις κεκοιμημένων τελεσάντων πολιτικόν γάμον» [8].

Τέλος, πό πάντηση τς ερς Συνόδου σέ ρώτημα διώτου μετά πό γνωμάτευση τς πιτροπς Νομοκανονικν Ζητημάτων συνάγεται, τι κάποιος (κάποια) πού τέλεσε πολιτικό γάμο κωλύεται νά γίνει νάδοχος [9].
πί το ζητήματος το πολιτικο γάμου συμπερασματικς νομίζουμε τι, μετά μάλιστα τρες δεκαετίες φαρμογς το σχετικο Νόμου καί τν ζητημάτων πού κατά καιρούς νέκυψαν,  κκλησία φείλει
α) νά μελετήσει σφαιρικά τό θέμα·
β) νά ποτιμήσει τά στατιστικά δεδομένα·
γ) νά κωδικοποιήσει μέ εληπτο καί ποιμαντικά παγωγό τρόπο τίς μέχρι σήμερα ποφάσεις της· και
δ) μέ κάθε πρόσφορο μέσο νά καθοδηγήσει ποιμαντικά πί το θέματος τόν ερό Κλρο καί τό θεοφιλές ποίμνιό της.


2.  μονογονεϊκή οκογένεια αξηση τν διαζυγίων,  μείωση τς γαμηλιότητας καί τν δευτέρων γάμων,  πιθυμία τν γυναικν γιά νεξαρτησία, κφραζόμενη ς ρνηση τς συζυγικς σχέσης λλ χι καί τς γονεϊκς,  διαφοροποίηση πί τό νεκτικότερον στήν ντιμετώπιση τς γαμης μητέρας δήγησαν στήν αξηση τν μονογονεϊκν οκογενειν [10].

Στήν μφάνιση καί τόν πολλαπλασιασμό τους συντείνει κόμη  σύγχρονη ντίληψη κατά τήν ποία ποσυνδέεται  γάμος πό τή γονιμότητα, πως πίσης καί ο δυνατότητες πού προσφέρουν ο σύγχρονες ναπαραγωγικές τεχνολογίες σέ μία γυναίκα νά τεκνοποιε κτός γάμου καί χωρίς οασδήποτε μορφς σχέση μέ νδρα λλ πλς προμηθευόμενη νδρικά σπερματοζωάρια πό μία τράπεζα σπέρματος!

 μονογονεϊκή οκογένεια κατά κύριο λόγο εναι γυναικεία πόθεση, χωρίς, στόσο, νά πουσιάζουν καί μονογονεϊκές οκογένειες μέ ρχηγό νδρα. Τό σχμα ατό οκογενείας χει ντιμετωπισθε καί ξακολουθε νά ντιμετωπίζεται ς κτροπή, ς κατάσταση παθολογική πού φορ τομα πού εναι ( θά ξελιχθον σέ) προβληματικά. Ο οκογένειες ατές θεωρονται προϊόντα διάλυσης καί, κόμα, παθογόνες κυρίως σον φορ τήν νάπτυξη τν παιδιν καί τήν κοινωνικοποίησή τους. τσι  προσοχή τς κοινς γνώμης εναι κυρίως στραμμένη πρός τά παιδιά καί λιγότερο πρός τή μητέρα.

 συνειδητοποίηση τι  αξηση το ποσοστο τν μονογονεϊκν οκογενειν μπορε νά εναι ποτέλεσμα πιλογς, καί τι  πιλογή ατή ποτελε ρνηση τς συμβατικς συζυγικς οκογένειας μετέβαλε κάπως τήν νησυχία τς κοινς γνώμης, καί τό πρόβλημα πού ρχισε νά πασχολε εναι ο πιπτώσεις το σχήματος ατο, τς «πόκλισης» ατς στή συζυγική οκογένεια καί μέσω ατς στό κοινωνικό σύνολο [11].

σο καί ν τό σχμα τοτο τς μονογονεϊκς οκογένειας εναι περιορισμένης κτασης γιά τήν λληνική πραγματικότητα, παντωμένο κυρίως στά μεγάλα στικά κέντρα, δέν παύει νά ποτελε διαίτερης ποιμαντικς σημασίας ζήτημα τόσο ς πρός τήν μητέρα, άν τό σχμα συνιστ συνειδητή πιλογή της, σο καί ς πρός τό παιδί ( τά παιδιά) μις οκογένειας ατο το τύπου.

ξακολουθε  μητέρα μις μονογονεϊκς οκογένειας νά συνδέεται ς ζωτικό μέλος μέ τήν κκλησία; Μπορε νά μετέχει στά μυστήριά Της; Βαπτίζουμε τά παιδιά μις τέτοιας οκογένειας; Ποιμαντικά ρωτήματα τά ποα χρήζουν σοβαρς μελέτης καί νάλογων συνοδικν ποφάσεων.


3.  λεύθερη συμβίωσηΣτίς σύγχρονες κοινωνίες μφανίζεται λοένα καί μέ μεγαλύτερη συχνότητα  λεύθερη συμβίωση ς πιλογή καί τρόπος ζως μεταξύ προσώπων διαφορετικο  καί το δίου φύλου ς ναλλακτική μορφή οκογένειας.  λόγος κατ ρχήν γιά τήν λεύθερη συμβίωση προσώπων διαφορετικο φύλου, νδρα καί γυναίκας.

 ξάπλωση το φαινομένου ατς τς μορφς συμβιώσεως, δηλαδή κτός θρησκευτικο  πολιτικο γάμου καί τν νομικν δεσμεύσεων πού ατοί δημιουργον, καί  παίτηση τν νδιαφερομένων πό τίς διάφορες κυβερνήσεις καί τά κόμματα γιά νομοθετική ναγνώριση καί ρύθμιση ατς τς μορφς συμβίωσης κατά τρόπο νάλογο μέ σα σχύουν γιά τή συμβατική οκογένεια, δήγησε τά περισσότερα ερωπαϊκά κράτη στή θέσπιση σχετικν νόμων ναγνώρισης το σχήματος καί παροχς ρισμένων δικαιωμάτων πού προσφέρει  θεσμός το γάμου, πως πιδόματα, δειες, ενοϊκή φορολογική μεταχείριση, διατήρηση τς οκογενειακς στέγης  κάποιας διατροφς, κόμα καί κάποια κληρονομικά δικαιώματα.

Ατό γινε καί στή χώρα μας μέ τόν Νόμο 3719/2008 «Γιά τίς μεταρρυθμίσεις γιά τήν οκογένεια, τό παιδί, τήν κοινωνία καί λλες διατάξεις», μέ τόν ποο καθιερώθηκε τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης» παρά τίς ντιδράσεις τς Δ.Ι.Σ. [12], εραρχν, θρησκευτικν ντύπων, κόμη καί τς Συνόδου τν ν λλάδι Ρωμαιοκαθολικν πισκόπων [13].

Κατά τήν ατιολογική κθεση τό «Σύμφωνο» «ποτελε να καθεστώς διαφορετικό πό τό γάμο : πρόκειται γιά μιά ναλλακτική μορφή μόνιμης συμβίωσης καί χι γιά μιά μορφή ̒ ̒ χαλαροῦ᾽᾽ γάμου». Καί  τότε ρμόδιος πουργός τς Δικαιοσύνης, κφράζοντας τίς κυβερνητικές θέσεις, ποστήριζε τι μέ τόν συγκεκριμένο νόμο πιχειρεται νά ρυθμιστε νομοθετικά να παρκτό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή  γέννηση παιδιν κτός γάμου, ο μονογονεϊκές οκογένειες πού συνεχς αξάνονται καί ο προστάτευτες γυνακες πό τή μακρόχρονη πολλές φορές λεύθερη συμβίωση. τσι κτιμται τι μέ τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης»,  συμβίωση γίνεται «λιγότερο λεύθερη», πιπόλαιη καί δικη, φο συνδέεται μέ ρους, συμφωνίες καί δεσμεύσεις [14].

Εναι πασιφανές τι  κκλησία σέ καμία περίπτωση δέν μπορε νά ποδεχτε γιά τά μέλη της τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης», πως καί τόν πολιτικό γάμο. ν τούτοις, πέρα πό τήν πλήρη καί σαφ ντίθεσή της, δέν χει τή δυνατότητα νά μποδίσει τήν Πολιτεία νά προβε κατά τήν κρίση της σέ νομοθετικές ρυθμίσεις πού φορον μικρές  μεγάλες κατηγορίες πολιτν της, πού δέν νήκουν στήν ρθόδοξη κκλησία  λλα ναγνωρισμένα θρησκεύματα καί μολογίες καί πιθυμον μιά τέτοιου εδους συμβίωση. ναμφίβολα στήν κατηγορία ατή θά ερεθον καί πολίτες ο ποοι εναι βαπτισμένοι ρθόδοξοι χριστιανοί, ο ποοι μως μφορονται πό δέες καί ντιλήψεις ξένες καί ντίθετες πρός τή διδασκαλία, τήν παράδοση καί τό θος τς κκλησίας.

 νακίνηση το ζήτηματος τό 2008 ν ψει τς νομοθετικς ρυθμίσεως καί  χρήση ρισμένων ρων —σφαλς γιογραφικν καί κανονικν πως πορνεία καί παλλακεία, ο ποοι μως σήμερα κατανοονται διαφορετικά—, προκάλεσε τεράστιες ντιδράσεις καί πειλήθηκαν κόμη καί μηνύσεις. πό τήν λλη πάλι  ποψη τι φο μέχρι το 893 μ.Χ., πού  ατοκράτορας Λέων  ΣΤ’  Σοφός κατέστησε ποχρεωτική τήν ερολογία το γάμου, καί τά νομικά ζητήματα το γάμου μέχρι τότε νκαν στήν ποκλειστική ρμοδιότητα τς Πολιτείας, γιατί καί τώρα νά μή γίνεται τό διο δεκτό, πέφερε σύγχυση, ποδυναμώνοντας μία παράδοση 10 αώνων σέ ,τι φορ τίς σχέσεις το δικαίου περί το γάμου καί τς κκλησιαστικς ερολογίας του [15].

ν τέλει, τό νομοσχέδιο ψηφίστηκε καί κατέστη νόμος το Κράτους. Καί  κκλησία χει χρέος νά μελετήσει καί νά ντιμετωπίσει τίς συνέπειες το «Συμφώνου».
Πρτον, πόσο τό συγκεκριμένο σχμα συμβίωσης, νομοθετικά κατοχυρωμένο πλέον, πηρεάζει ρνητικά τή χριστιανική ντίληψη περί γάμου καί οκογένειας τς σύγχρονης λληνικς κοινωνίας.
Δεύτερον, πς θά διαφυλάξει τά μέλη της κενα πού γιά διαφόρους λόγους, πιπόλαια καί βασάνιστα, θά πιλέξουν γιά ρισμένο χρονικό διάστημα  καί μονίμως τόν συγκεκριμένο τρόπο λεύθερης συμβίωσης ντί τς κκλησιαστικς ερολογίας τς συζυγίας τους.
Τρίτον, ποιά θά εναι  στάση της πρός τά μέλη της, τά ποα συνψαν καί ξακολουθον νά ζον πό τό καθεστώς «λεύθερης συμβίωσης». Θά πιτρέπει νά μετέχουν στά μυστήριά της καί πρωτίστως στή θεία Εχαριστία; Θά βαπτίζει τά παιδιά πού θά προέρχονται πό γονες πού ζον πό τήν νευλόγητη σχέση τς λεύθερης συμβίωσης; Τέλος, θά τούς δέχεται ς ναδόχους  ς μάρτυρες (κουμπάρους) στά μυστήρια το Βαπτίσματος καί το Γάμου; λλά καί κατά τήν κδημία τους θά πιτρέπει τήν τέλεση τς ξοδίου κολουθίας;
Δυστυχς, μέχρι σήμερα ατές ο παράμετροι δέν χουν ποιμαντικά μελετηθε καί, φυσικά, δέν χουν ληφθε ο ναγκαες συνοδικές ποφάσεις.


4. Ο γάμοι τν μοφυλοφίλων θλίψη,  γανάκτηση καί  προβληματισμός τς κκλησίας, το ερο Κλήρου καί τν πιστν μελν της, κορυφώνεται μπροστά στή διαγραφόμενη προοπτική τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης» πού  νόμος 3719/2008 ναγνώρισε γιά τά τερόφυλα ζευγάρια νά πεκταθε καί γιά τά μόφυλα, δηλαδή νά φτάσουμε κατά τή δημοσιογραφική γλώσσα στόν γάμο τν μοφυλοφίλων.

δη δεκαπέντε χρες —πρώτη  λλανδία τό 2001 καί τελευταία  Νέα Ζηλανδία (πό τόν περασμένο πρίλιο),  πρώτη στήν περιοχή σίας-Ερηνικο— προχώρησαν νομοθετικά (μέ διάφορες παραλλαγές πό χώρα σέ χώρα) στήν ναγνώριση το γάμου μεταξύ προσώπων το δίου φύλου ς ναλλακτική μορφή οκογένειας.

Πρός τήν κατεύθυνση ατή φαίνεται τι θονται τά πράγματα κι δ στήν πατρίδα μας [16]. Μέ φορμή τήν ψήφιση τό 2008 το Νόμου 3719 γιά τό «Σύμφωνο λεύθερης συμβίωσης» τερόφυλων ζευγαριν  τότε πουργός τς Δικαιοσύνης —πουργός τς λεγόμενης συντηρητικς παρατάξεως— εχε νακοινώσει τι εχε συστήσει μάδα ργασίας,  ποία θά μελετοσε διεξοδικά τήν προοπτική τς θεσμοθέτησης τς λεύθερης συμβίωσης καί φιλομόφυλων τόμων [17].

λοι θυμόμαστε τά σα εχαν γίνει τόν ούνιο το 2008 στήν Τλο  διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις δημοτικν ρχόντων, ο ποοι, παράλληλα μέ τόν μεθοδευμένο δημοσιογραφικό θόρυβο τν Μ.Μ.Ε., δημιουργον κλίμα καί λειτουργον ς μοχλός πίεσης πρός τά κόμματα καί τήν κάστοτε κυβέρνηση.

λλωστε κατά τή συζήτηση στή Βουλή το νομοσχεδίου γιά τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης» πού εχε καταθέσει  Κυβέρνηση τς Νέας Δημοκρατίας, δύο λλα κόμματα τό ΠΑΣΟΚ καί  ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν νά πεκταθε  σχύς του καί στά μόφυλα ζευγάρια.

πιπλέον τό πιστημονικό Συμβούλιο τς Βουλς εχε τότε προειδοποιήσει τήν Κυβέρνηση γιά τό νδεχόμενο παραβίασης τς Ερωπαϊκς Σύμβασης Δικαιωμάτων το νθρώπου πειδή περιορίζει τήν πρόνοια το Συμφώνου Συμβίωσης στά τερόφυλα πρόσωπα καί δέν τό πεκτείνει καί στά μόφυλα [18].

ς σημειωθε κόμη τι τό γεγονός, τι δέν συμπεριλήφθηκαν στό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης» καί τά μόφυλα ζευγάρια, πέτρεψε σέ κάποιους νά προσφύγουν στό Ερωπαϊκό Δικαστήριο νθρωπίνων Δικαιωμάτων, πόφαση το ποίου δέν χουμε κόμη [19].
λα ατά, πως φοβούμαστε, ργά  γρήγορα, θά μς φέρουν ς κκλησία ντιμετώπους μέ τήν πόφαση κυβερνώντων καί κομμάτων νά ναγνωριστε καί στήν πατρίδα μας νομικά  «γάμος» τν μόφυλων ζευγαριν  νά πεκταθε τό «Σύμφωνο λεύθερης Συμβίωσης» πού σχύει δη γιά τά τερόφυλα ζευγάρια καί στά μόφυλα.

Κανείς δέν μπορε νά γνωρίζει πό τώρα τίς προϋποθέσεις πού θά τεθον καί τά δικαιώματα πού θά ναγνωριστον. Θά εναι μως τραγικό, άν φτάσουμε ς τό σημεο νά τούς ναγνωρισθε καί τό δικαίωμα υοθεσίας παιδιν.

Καί τό ρώτημα πού τίθεται εναι : Τί θά πράξουμε ς κκλησία νώπιον νός τέτοιου νδεχομένου, τό ποο, ς φαίνεται, εναι σχεδόν βέβαιο καί χρονικά χι πολύ μακρινό;
Θά ντιδράσουμε; Πς; μέ ποιούς τρόπους; μέ ποιά προετοιμασία καί σέ ποιά πίπεδα; Καθολικά καί συντονισμένα πως συνηθίζουμε, δίκην λεύθερων σκοπευτν μέ μφίβολα ποτελέσματα;

να δεύτερο : ν παρά τήν ργανωμένη καί συντονισμένη ντίδρασή μας, πως πρόσφατα συνέβη καί στή Γαλλία,  περιώνυμος «γάμος» τύχει νομοθετικς ναγνώρισης, τί ς κκλησία θά πράξουμε;

Κατ ρχήν, ναντι τν κυβερνώντων καί τν βουλευτν πού θά ψηφίσουν μία τέτοια πρωτοφαν καί χαρακτήριστη ρύθμιση. Θά συνεχίζουμε νά συμπορευόμαστε, πως μέχρι σήμερα, σάν νά μήν χει συμβε τίποτε; ρώτημα καίριας σημασίας.

ναντι τν μελν τς κκλησίας μέ τή συγκεκριμένη σεξουαλική πόκλιση, τά ποα μως μέ τόν «γάμο» τους  τή δημόσια «συμβίωσή» τους θά ποτελον πρόκληση καί σκάνδαλο τέτοιου μεγέθους πού μέχρι σήμερα δέν γνώρισε  κκλησία το Χριστο κατά τόν δισχιλιετ βίο της;

δ δέν πρόκειται γιά σκηση οκονομίας  γιά πίδειξη τς φιλανθρωπίας τς κκλησίας ναντι σθενν μελν της πού μάρτησαν βαρύτατα, λλά γιά νατροπή τς εαγγελικς θικς καί τς φυσικς τάξεως, γκαθιδρυμένης πό τόν διο τόν Δημιουργό Θεό σέ μία πό τίς ερώτερες πτυχές τς νθρώπινης παρξης πως εναι  γενετήσια.

Συμπεραίνοντας πιτρέψατέ μου νά πισημάνω τά κόλουθα :
α. Τά ναλλακτικά πρός τή συμβατική οκογένεια σχήματα ργάνωσης το διωτικο βίου στήν ποχή μας, ,τι δηλαδή πό τήν πλευρά τς κκλησίας χαρακτηρίζουμε ς κτροπές, ποτελον φλέγοντα ζητήματα γιά τούς νθρώπους τς ποχς μας.

β.  κκλησία φείλει νά μελετήσει ες βάθος τά φαινόμενα καί μέ τή συμβολή στελεχν της Κληρικν καί θεολόγων μέ ξειδικευμένες γνώσεις καί λιπαρή θεολογική συγκρότηση νά διαμορφώσει τίς θέσεις της, τήν κκλησιαστική δηλαδή μαρτυρία της.

γ.  ερά Σύνοδος ξιοποιώντας τούς καρπούς ατς τς μελέτης θά δει νά ργανώσει τήν πεύθυνη νημέρωση το ερο Κλήρου της καί τήν πνευματική καθοδήγηση τν μελν της μέ σύγχρονους καί πρόσφορους τρόπους.  γνωστοποίηση τν θέσεων καί τν ποφάσεών της μέ τή μορφή γκυκλίων πευθυνομένων «Πρός τόν εσεβ λληνικόν λαόν» καί σέ γλωσσική μορφή πού σήμερα πωθε εναι ξεπερασμένη καί ναποτελεσματική.

Τελειώνοντας σημειώνω τι θελημένα πέφυγα νά προβ σέ συγκεκριμένες προτάσεις καί τοτο διότι φροντι ατές θά δει νά προκύψουν πό τή συνοδική διαβούλευση το ερο σώματός μας καί νά κφράζουν τό φρόνημα καί τή γνώμη λων μας , τό λιγότερο, «τν πλειόνων».

Γιά τίς τέλειες τς εσηγήσεως παρακαλ νά τύχω τς πιεικείας Σας.
Γιά τήν πομονή σας Σς εχαριστ

Σημειώσεις
1. Λουκίας Μ. Μουσούρου, Κοινωνιολογία τς σύγχρονης οκογένειας, [Βιβλιοθήκη Κοινωνικς πιστήμης καί Κοινωνικς Πολιτικς], θήνα 2006, σ. 78.
2. Α’ Κορ. 16,19· Ρωμ. 16,5.
3. Α. Μισέλ, Κοινωνιολογία τς οκογένειας καί το γάμου, μετάφραση Λ.Μ. Μουσούρου, [Βιβλιοθήκη Κοινωνικς πιστήμης καί Κοινωνικς Πολιτικς], θήνα 2000, σσ. 196-197. Πρβλ. Πάνου Δ. Νικολόπουλου,  μετάλλαξη τς οκογένειας, θήνα 2011, σσ. 9-11.
4. πόσπασμα Πρακτικν Δ.Ι.Σ. Συνοδική Περίοδος 156η, Συνεδρία Λ’ τς 4.6.2013.
5. Α Συνοδικαί γκύκλιοι, τόμος ΣΤ’ (1982-1995), θναι 2001, σ. 12.
6. Α Συνοδικαί γκύκλιοι, .π., σ. 40.
7. Α Συνοδικαί γκύκλιοι, .π., σσ. 150-151.
8. Α Συνοδικαί γκύκλιοι, τόμος Ζ’ (1996-2000), Αθναι 2006, σ. 132.
9. Γεωργίου Φραγκιαδάκη, Ερετήριον Νομοκανονικν ποφάσεων τς ερς Συνόδου τς κκλησίας τς λλάδος. γκρίσει καί ελογί τς ερς Συνόδου τς κκλησίας τς λλάδος, θναι 2007, σ. 60.
10. Δήμητρας Κογκίδου, Μονογονεϊκές οκογένειες. Πραγματικότητα-Προοπτικές-Κοινωνική πολιτική, θήνα 1995.
11. Πρβλ. Λ. Μ. Μουσούρου, Κοινωνιολογία τς σύγχρονης οκογένειας, .π., σσ. 83-84.
12. Σχετική πόφαση λήφθη κατά τή συνεδρία τς Δ.Ι.Σ. στίς 17.3.2008.
13. π ριθμ. πρωτ. 388/26-3-2008 πόφαση-νακοινωθέν. Βλ. Νεκταρίου Κ. Τσαρουχ, Τό Σύμφωνο Συμβιώσεως (εσήγηση στήν Εδική Συνοδική πιτροπή Γάμου), σ. 10.
14. Βλ. Νεκταρίου Τσαρουχ.π., σ. 7.
15. Παντελ Καλαϊτζίδη, Συμβίωση καί κκλησία,  Καθημερινή 25.3.2008.
16. Θεοδώρου Ζήση, Πρωτοπρ., Σύμφωνο λεύθερης διάλυσης τς οκογένειας καί τς κοινωνίας, Θεοδρομία 10 (2008), τεχος 1 (ανουάριος-Μάρτιος), σ. 14.
17. λλά καί τελευταα, σύμφωνα μέ γγραφο το τέως πουργο Δικαιοσύνης κ. ντώνη Ρουπακιώτη πού διαβιβάστηκε στή Βουλή, καί  παρούσα Κυβέρνηση μελετ τό θέμα πέκτασης το συμφώνου συμβίωσης καί μεταξύ τν μοφυλοφίλων (http ://www.skai.gr/news/Greece/article/224712).
18. «Τό Ερωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων το νθρώπου δέχεται τι  προστασία τς γενετήσιας κατεύθυνσης ντάσσεται στό πεδίο φαρμογς το ρθρου 14 τς Ερωπαϊκς Σύμβασης Δικαιωμάτων το νθρώπου περί παγόρευσης τν διακρίσεων, καθώς καί τι  ννοια τς οκογενείας δέν περιορίζεται σέ σχέσεις βασισμένες στό γάμο, λλά περιλαμβάνει καί λλους de facto οκογενειακούς δεσμούς, ταν μέρη ζον κτός γάμου».

*Εισήγηση στη Συνεδρία τς ερς Συνόδου τς εραρχίας τς κκλησίας τς λλάδος 
ΠΗΓΗ: synodoiporia.blogspot.g