Τι είναι η «Πρόοδος» του Τιμίου Σταυρού; (1η Αυγούστου)

Πρόκειται για εορτή που συμπίπτει με την πρώτη ημέρα της νηστείας της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και θεσπίστηκε σε ανάμνηση της απαλλαγής των Βυζαντινών, με τη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού, από την επιδρομή των Σαρακηνών επί της εποχής του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού. Στην Κωνσταντινούπολη κατά την εορτή αυτή γινόταν λιτάνευση (πρόοδος) του Τιμίου Σταυρού.

Ο Σ. Ευστρατιάδης για το γεγονός αυτό γράφει τα έξης: «Κατά την ημέραν ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο τίμιος σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους 

ναούς προς προσκύνησιν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον».

Με την ευκαιρία αναφέρουμε επιγραμματικά και τις υπόλοιπες εορτές αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό:
α) Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρου (14 Σεπτεμβρίου)
β) Εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως (Κυριακή Γ’ Νηστειών).
γ) Μνήμη του εν ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού (7 Μαΐου) την εποχή του Κωνστάντιου (337-361), γιου του Μ. Κωνσταντίνου.
δ) Τέλος αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό, (όλο το έτος), είναι δύο ημέρες της εβδομάδας, η Τετάρτη και η Παρασκευή.

http://xristianos.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Άγνωστοι δρόμοι.

Ὅποιος δοκίμασε νὰ περπατήσει σὲ δάσος – ὄχι δάσος μὲ δένδρα μεγάλα (πεῦκα, ἔλατα, ὀξιὲς κ.τ.λ.), ἀλλὰ δάσος μὲ χαμηλὴ βλάστηση (πουρνάρια, θάμνους καὶ παρόμοια) – γνωρίζει πόσο δύσκολο εἶναι νὰ διασχίσει αὐτὸ τὸ τελευταῖο.

Διότι τὰ μεγάλα δένδρα ἀφήνουν χῶ­ρο ἐλεύθερο νὰ περάσει κανείς. Τὰ πουρ­­νάρια ὅμως καὶ οἱ ἄλλοι θάμνοι καθιστοῦν τὸ δάσος ἀδιάβατο. Ἀκόμη κι ἂν κάποτε ὑπῆρχε κάποιο μονοπάτι, ἂν αὐτὸ παύσει νὰ χρησιμοποιεῖται συχνά, οἱ θάμνοι γρήγορα τὸ καλύπτουν καὶ τὸ ἐξαφανίζουν.

Ἀπὸ μακριὰ αὐτὸ τὸ θαμνῶδες δάσος φαίνεται σὰν χλοερὸ λιβάδι. Μὰ ἂν παρασυρθεῖ κανεὶς καὶ νομίζοντας πὼς θὰ συντομεύσει τὸν δρόμο του, ἐπιχειρήσει νὰ τὸ διασχίσει, θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ ἐμπόδια ἀξεπέραστα. Τὰ ροῦχα του θὰ καταξεσχιστοῦν, τὸ σῶμα του θὰ γεμίσει πληγὲς καὶ ἡ πορεία του θὰ σταματήσει μπροστὰ σὲ ἀδιέξοδα.

Τὰ ἴδια παθαίνει καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀφήνει τὸν ἴσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ ἀκολουθεῖ τὰ ἀγκαθοπνιγμένα μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ἀρχὴ αὐτὰ τοῦ φαίνονται σὰν πάντερπνα καὶ εὐκολοδιάβατα λιβάδια, στὴ συνέχεια ὅμως καταλήγει καταπληγωμένος σὲ ἀδιέξοδες, ἐφιαλτικὲς καταστάσεις.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ θεόπνευστος Ψαλμω­δὸς τοῦ 118ου Ψαλμοῦ διαπιστώνει μὲ πικρία ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ παραβιάζουν ἐπίμονα τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν ἀκολουθοῦν τὸν σωτήριο δρόμο Του: «οὐ γὰρ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ ἐπορεύθησαν» (στίχ. 3). «Οἱ τῆς ἀνομίας ἐργάται ἑτέραν ἑαυτοῖς ὁδὸν κατεσκεύασαν καὶ τὴν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ παγεῖσαν κατέλιπον»· οἱ ἐργάτες τῆς ἀνομίας ἄλλο δρόμο ἔκαναν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Κι αὐτὸν ποὺ εἶχε στερεώσει ὁ Θεὸς τὸν ἐγκατέλειψαν (Θεοδωρήτου, Ἑρμηνεία τοῦ ΡΙΗ΄ Ψαλμοῦ, PG 80, 1821).

Ἡ διατύπωση τοῦ Ψαλμωδοῦ εἶναι ἀξιοσημείωτη. Δὲν λέει «οἱ ἀνομήσαν­τες», ἀλλὰ «οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». Διότι παραβάσεις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ὅλοι κάνουμε ὡς ἀδύνατοι ἄνθρωποι ποὺ εἴμαστε. Ἄλλο ὅμως αὐτὸ κι ἄλλο νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς συστηματικά, σὰν νὰ ἔχει ὡς ἐπάγγελμά του τὴν ἁμαρτία. Οἱ πρῶτοι ἁμαρτάνουν σὲ μιὰ στιγμὴ ἀδυναμίας, μετανοοῦν ὅμως καὶ πορεύονται στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι ἀκολουθοῦν τὴν «ὁδὸν τῆς ἀπωλείας». Εὐρύχωρος δρόμος, πλατὺς καὶ εὔκολος. Ἀλλὰ μόνο στὴν ἀρχή. Ἔπειτα ἀρχίζουν τὰ ἀγκάθια. Στὴ συνέχεια τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδα. Καὶ στὸ τέλος ἡ καταστροφή. Ἡ αἰώνια ἀπώλεια.

Μιὰ ματιὰ στὸ σύγχρονο κόσμο ἐπιβεβαιώνει πέρα ὣς πέρα τὸν ψαλμικὸ λόγο γιὰ τοὺς δρόμους τῶν παρανομούντων. Μάλιστα, ἂν προσέξει κανεὶς τὴ ζωὴ τῶν προβεβλημένων προσώπων καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν κόσμο ὅλο, διαπιστώνει εὔκολα τὴν ἀπέραντη δυστυχία τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ καταφεύγουν τόσο συχνὰ στὸν ψεύτικο παράδεισο τῶν ναρκωτικῶν. Μεθοδεύουν ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς διεστραμμένους τρόπους ἡδονῆς, ἀλλὰ χαρὰ δὲν βρίσκουν. Εἶναι διαρκῶς παγιδευμένοι στὸ δάσος μὲ τὰ ἀγκάθια. Πληγώνεται τὸ σῶμα τους, πληγώνεται ἡ ψυχή τους, πνίγονται στὰ ἀδιέξοδα, ἐπιλέγουν τὸν θάνατο.

Φυσικὰ δὲν εἶναι μόνο τὰ προβεβλημένα πρόσωπα μακριὰ ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ὅλος σχεδὸν ὁ πλανήτης στὶς μέρες μας ἐργάζεται τὴν ἀνομία καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν σωτήριο δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ εἶναι τραγικὸ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀποστασία συντελεῖται ­μέσα στὸ λεγόμενο «χριστιανικὸ» κόσμο. Ἀ­κόμη καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὴν ὁμολογημένη ἀθεΐα ὁρισμένων ἡγετῶν μας, μέχρι τὶς ἀνομολόγητες διαστροφὲς τῶν τηλεοπτικῶν ἀστέρων καὶ τῶν ἐξεχόντων τῆς πλουτοκρατίας.

Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος μας. Ἔκανε τὶς ἐπιλογές του. Πορεύεται στοὺς δρόμους τοῦ κακοῦ. Δυστυχισμένος. Αὐτοκτονικός. Ἕως ὅτου τὸ τραγικό του κατάντημα τὸν φέρει σὲ συναίσθηση. Καὶ σὰν τὸν ἄσωτο ἀνακαλύψει ξανὰ τοὺς δρόμους τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐπιστρέψει στὸ πατρικὸ σπίτι, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀπέραν­τη χαρὰ τῶν εὐφραινόμενων τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 2159 (15 Ἰουλίου 2017)

Ὅποιος δοκίμασε νὰ περπατήσει σὲ δάσος – ὄχι δάσος μὲ δένδρα μεγάλα (πεῦκα, ἔλατα, ὀξιὲς κ.τ.λ.), ἀλλὰ δάσος μὲ χαμηλὴ βλάστηση (πουρνάρια, θάμνους καὶ παρόμοια) – γνωρίζει πόσο δύσκολο εἶναι νὰ διασχίσει αὐτὸ τὸ τελευταῖο.

Διότι τὰ μεγάλα δένδρα ἀφήνουν χῶ­ρο ἐλεύθερο νὰ περάσει κανείς. Τὰ πουρ­­νάρια ὅμως καὶ οἱ ἄλλοι θάμνοι καθιστοῦν τὸ δάσος ἀδιάβατο. Ἀκόμη κι ἂν κάποτε ὑπῆρχε κάποιο μονοπάτι, ἂν αὐτὸ παύσει νὰ χρησιμοποιεῖται συχνά, οἱ θάμνοι γρήγορα τὸ καλύπτουν καὶ τὸ ἐξαφανίζουν.

Ἀπὸ μακριὰ αὐτὸ τὸ θαμνῶδες δάσος φαίνεται σὰν χλοερὸ λιβάδι. Μὰ ἂν παρασυρθεῖ κανεὶς καὶ νομίζοντας πὼς θὰ συντομεύσει τὸν δρόμο του, ἐπιχειρήσει νὰ τὸ διασχίσει, θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ ἐμπόδια ἀξεπέραστα. Τὰ ροῦχα του θὰ καταξεσχιστοῦν, τὸ σῶμα του θὰ γεμίσει πληγὲς καὶ ἡ πορεία του θὰ σταματήσει μπροστὰ σὲ ἀδιέξοδα.

Τὰ ἴδια παθαίνει καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀφήνει τὸν ἴσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ ἀκολουθεῖ τὰ ἀγκαθοπνιγμένα μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ἀρχὴ αὐτὰ τοῦ φαίνονται σὰν πάντερπνα καὶ εὐκολοδιάβατα λιβάδια, στὴ συνέχεια ὅμως καταλήγει καταπληγωμένος σὲ ἀδιέξοδες, ἐφιαλτικὲς καταστάσεις.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ θεόπνευστος Ψαλμω­δὸς τοῦ 118ου Ψαλμοῦ διαπιστώνει μὲ πικρία ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ παραβιάζουν ἐπίμονα τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν ἀκολουθοῦν τὸν σωτήριο δρόμο Του: «οὐ γὰρ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ ἐπορεύθησαν» (στίχ. 3). «Οἱ τῆς ἀνομίας ἐργάται ἑτέραν ἑαυτοῖς ὁδὸν κατεσκεύασαν καὶ τὴν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ παγεῖσαν κατέλιπον»· οἱ ἐργάτες τῆς ἀνομίας ἄλλο δρόμο ἔκαναν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Κι αὐτὸν ποὺ εἶχε στερεώσει ὁ Θεὸς τὸν ἐγκατέλειψαν (Θεοδωρήτου, Ἑρμηνεία τοῦ ΡΙΗ΄ Ψαλμοῦ, PG 80, 1821).

Ἡ διατύπωση τοῦ Ψαλμωδοῦ εἶναι ἀξιοσημείωτη. Δὲν λέει «οἱ ἀνομήσαν­τες», ἀλλὰ «οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». Διότι παραβάσεις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ὅλοι κάνουμε ὡς ἀδύνατοι ἄνθρωποι ποὺ εἴμαστε. Ἄλλο ὅμως αὐτὸ κι ἄλλο νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς συστηματικά, σὰν νὰ ἔχει ὡς ἐπάγγελμά του τὴν ἁμαρτία. Οἱ πρῶτοι ἁμαρτάνουν σὲ μιὰ στιγμὴ ἀδυναμίας, μετανοοῦν ὅμως καὶ πορεύονται στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι ἀκολουθοῦν τὴν «ὁδὸν τῆς ἀπωλείας». Εὐρύχωρος δρόμος, πλατὺς καὶ εὔκολος. Ἀλλὰ μόνο στὴν ἀρχή. Ἔπειτα ἀρχίζουν τὰ ἀγκάθια. Στὴ συνέχεια τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδα. Καὶ στὸ τέλος ἡ καταστροφή. Ἡ αἰώνια ἀπώλεια.

Μιὰ ματιὰ στὸ σύγχρονο κόσμο ἐπιβεβαιώνει πέρα ὣς πέρα τὸν ψαλμικὸ λόγο γιὰ τοὺς δρόμους τῶν παρανομούντων. Μάλιστα, ἂν προσέξει κανεὶς τὴ ζωὴ τῶν προβεβλημένων προσώπων καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν κόσμο ὅλο, διαπιστώνει εὔκολα τὴν ἀπέραντη δυστυχία τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ καταφεύγουν τόσο συχνὰ στὸν ψεύτικο παράδεισο τῶν ναρκωτικῶν. Μεθοδεύουν ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς διεστραμμένους τρόπους ἡδονῆς, ἀλλὰ χαρὰ δὲν βρίσκουν. Εἶναι διαρκῶς παγιδευμένοι στὸ δάσος μὲ τὰ ἀγκάθια. Πληγώνεται τὸ σῶμα τους, πληγώνεται ἡ ψυχή τους, πνίγονται στὰ ἀδιέξοδα, ἐπιλέγουν τὸν θάνατο.

Φυσικὰ δὲν εἶναι μόνο τὰ προβεβλημένα πρόσωπα μακριὰ ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ὅλος σχεδὸν ὁ πλανήτης στὶς μέρες μας ἐργάζεται τὴν ἀνομία καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν σωτήριο δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ εἶναι τραγικὸ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀποστασία συντελεῖται ­μέσα στὸ λεγόμενο «χριστιανικὸ» κόσμο. Ἀ­κόμη καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὴν ὁμολογημένη ἀθεΐα ὁρισμένων ἡγετῶν μας, μέχρι τὶς ἀνομολόγητες διαστροφὲς τῶν τηλεοπτικῶν ἀστέρων καὶ τῶν ἐξεχόντων τῆς πλουτοκρατίας.

Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος μας. Ἔκανε τὶς ἐπιλογές του. Πορεύεται στοὺς δρόμους τοῦ κακοῦ. Δυστυχισμένος. Αὐτοκτονικός. Ἕως ὅτου τὸ τραγικό του κατάντημα τὸν φέρει σὲ συναίσθηση. Καὶ σὰν τὸν ἄσωτο ἀνακαλύψει ξανὰ τοὺς δρόμους τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐπιστρέψει στὸ πατρικὸ σπίτι, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀπέραν­τη χαρὰ τῶν εὐφραινόμενων τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 2159 (15 Ἰουλίου 2017)

https://www.osotir.org/el/keimena/2014-02-20-16-48-00/item/37163-gnostoi-dromoi

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ποῦ εἶναι ἡ καρδιά σου; Δεξιὰ ἢ ἀριστερά;

Παράξενο τὸ ἐρώτημα: Ποῦ εἶναι ἡ καρδιά σου;

Ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου φυσιολογικὰ εἶναι στὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ στήθους. Μπορεῖ νὰ εἶναι δεξιά;

Μπορεῖ! Καὶ ὄχι ἁπλῶς μπορεῖ. Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ πάει στὰ δεξιὰ ἡ καρδιά μας.

Τὸ θέμα τὸ θέτει ὁ σοφὸς Σολομὼν στὸ βιβλίο τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Καρδία σοφοῦ εἰς δεξιὸν αὐτοῦ, καὶ καρδία ἄφρονος εἰς ἀριστερὸν αὐτοῦ» (ι΄ [10] 2).

Τί ἐννοεῖ ὁ παράξενος αὐτὸς λόγος; Ἐπειδὴ τὸ δεξὶ χέρι τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ καὶ τὸ πιὸ ἱκανό, θεωρεῖται ἡ δεξιὰ πλευρὰ προτιμότερη, ἀνώτερη, προνομιοῦχος. Τὸν ἔχει στὰ δεξιά του, λέμε γι’ αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ τιμήσει κάποιον καὶ πρά­γματι, τὸν βάζει νὰ σταθεῖ, νὰ καθίσει, νὰ περπατήσει στὰ δεξιά του. Εἶναι τὸ δεξί του χέρι, παρατηροῦμε γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θεωρεῖται ἄμεσος καὶ ἀναγκαῖος βοηθὸς κάποιου ἀνωτέρου του. Εἶναι δεξιοτέχνης, εἶναι ἐπιδέξιος, λέμε γιὰ τὸν ἱκανὸ τεχνίτη. Τὸ ἀριστερό, ἀντίθετα, δηλώνει συνήθως τὸ ἀρνητικό, τὸ ἀποτυχημένο. Ἑπομένως τὸ δεξιὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ δηλώνουν ἀντίστοιχα τὸν ὀρθὸ καὶ τὸν διεστραμμένο, τὸν ἴσιο καὶ τὸν στραβὸ δρόμο.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Ἐκκλησιαστὴς λέει ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ σοφοῦ καὶ συνετοῦ ἀνθρώπου εἶναι στὰ δεξιά του καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἄφρονος εἶναι στὸ ἀριστερό του μέρος, ἐννοεῖ, ἐπειδὴ ἡ καρδιὰ εἶναι ἡ ἕδρα τῶν διανοητικῶν δυνάμεων, ὅτι ὁ νοῦς τοῦ σοφοῦ σκέπτεται πάντοτε τὰ ὀρθά, ὁ δὲ νοῦς τοῦ ἄφρονος τὰ ψεύτικα καὶ διεστραμμένα.

«Τοῦ σοφοῦ ὁ νοῦς ἀεὶ ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ ἐπαινετὰ νεύει, ὁ δὲ τοῦ ἄφρονος ἐπὶ τὰ σκαιὰ καὶ ψευδῶς ἔχοντα», σχολιά­ζουν οἱ ἱεροὶ Ἑρμηνευτές. Ὁ νοῦς τοῦ σοφοῦ ἀνθρώπου στρέφεται πάντοτε πρὸς ὅσα ἀξίζουν τὸν ἔπαινο, ἐνῶ ὁ νοῦς τοῦ ἄφρονος πρὸς τὰ δυσάρεστα, τὰ μάταια καὶ ψεύτικα, τὰ ἀπατηλὰ καὶ ἀνούσια.

Πράγματι, ὁ συνετὸς ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει τὰ προβλήματά του μὲ ὑπομονή, μὲ σύστημα, μὲ δεξιοτεχνία. Τὶς διάφορες ὑποθέσεις ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν τὶς ἐξετάζει μὲ ψυχραιμία καὶ νηφάλια σκέψη καὶ τὶς διεκπεραιώνει μὲ σύνεση καὶ ἀκρίβεια. Τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους τὶς ἀναπτύσσει μὲ καλὴ διάθεση, μὲ ἀμοιβαία ἐκτίμηση, μὲ καλοσύνη καὶ διάκριση, χωρὶς βιασύνες καὶ ἐπιπολαιότητες, χωρὶς ἐμπάθεια καὶ μισαλλοδοξία, προπάν­των δὲ μὲ ἀνοχή, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη. Τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ τὴν καθορίζει ἡ βαθιὰ ταπείνωση, ἡ θερμὴ πίστη, ἡ πρόθυμη ὐποταγὴ στὸ θέλημά Του, ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση καὶ ἀγάπη. Ὁ φωτισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νοῦς του κυβερνᾶ ὅλες τὶς πράξεις του καὶ κατευθύνει τὶς διαθέσεις, τὰ αἰσθήματα, τὰ θελήματα καὶ τὶς ἐνέργειές του. Ὅλα τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ἀγαθοὺς λογισμοὺς καὶ ὀρθὴ σκέψη, ὅλα προσπαθεῖ νὰ τὰ ζεῖ μὲ καλὴ διάθεση καὶ διαρκῶς ἀγωνίζεται νὰ ὑποτάσσεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ καθαρὴ καὶ ἄδολη καρδιά. Αὐτὸ σημαίνει τὸ «καρδία σοφοῦ εἰς δεξιὸν αὐτοῦ».

Ἀντίθετα, «καρδία ἄφρονος εἰς ἀριστερὸν αὐτοῦ». Ὁ ἄφρων ἄνθρωπος, ὁ ἀσύνετος καὶ ἐπιπόλαιος, ἀποδεικνύεται ἀδέξιος καὶ ἀκατάλληλος γιὰ ὅλα. Εὔκολα περιέρχεται σὲ ἀμηχανία, ἐνεργεῖ βιαστικὰ καὶ σπασμωδικά, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλα τοῦ ἔρχονται ἀνάποδα. Μοιάζει μὲ τὸν τεχνίτη ἐκεῖνο, ποὺ ἐπειδὴ τραυμάτισε τὸ δεξί του χέρι, πρέπει νὰ ἐργάζεται τὰ ἔργα του μὲ τὸ ἀριστερὸ καὶ βέβαια δυσκολεύεται πολὺ καὶ κάνει πολλὰ λάθη. Ὅλα τοῦ βγαίνουν ἄτεχνα καὶ ἀτελή. Ὁ ἄφρων ἄνθρωπος οὔτε μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἔχει καλὲς σχέσεις οὔτε μὲ τὸν Θεὸ ἐπικοινωνεῖ. Τὸ νοῦ του τὸν κερδίζει ἡ ὕλη, ὁ κόσμος, τὸ ἄνομο συμφέρον, ἡ ἁμαρτία. Ὅταν βαδίζει στὸ δρόμο, ἡ «καρδία αὐτοῦ ὑστερήσει, καὶ ἃ λογιεῖται πάντα ἀφροσύνη ἐστί» (Ἐκκλ. ι΄ [10] 3). Ὅλα ὅσα σκέπτεται καὶ πράττει, ὅλη του ἡ διαγωγή, τὰ λόγια του, ἡ συμπεριφορά του, οἱ τρόποι του, μαρτυροῦν ἄνθρωπο ἀσύνετο.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν σοφὸ ἄνθρωπο, ποὺ ἐπειδὴ ἔχει φωτισμένο τὸ νοῦ του, βλέπει ποῦ βαδίζει, διακρίνει τοὺς κινδύνους ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγει καὶ φροντίζει πάντοτε νὰ πατᾶ σὲ ἀσφαλὲς ἔδαφος, «ὁ ἄφρων ἐν σκότει πορεύεται», ὁ ἄμυαλος καὶ ἀμαθὴς βαδίζει στὸ σκοτάδι (Ἐκκλ. β΄ 14). Δὲν ξέρει ποῦ πηγαίνει, τί θέλει, ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός του καὶ πῶς πρέπει νὰ ζήσει. Δὲν ἔχει καθαροὺς σκοπούς, δὲν μπορεῖ νὰ πετύχει ὑψηλοὺς στόχους. Τὸν κερδίζει τὸ μάταιο καὶ τὸ ἀπατηλό, ἡ ἁμαρτία καὶ τελικὰ ὁ θάνατος. Ἔχει σκοτισμένο τὸ νοῦ, ἔχει τὴν καρδιά του στὰ ἀριστερά του. Καὶ ἀπερίσκεπτα πέφτει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο.

Μὴν πάθουμε τέτοια ζημιά! Νὰ ἔχουμε σύνεση, νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν κατὰ Θεὸν σοφία. Νὰ ἔχουμε τὴν καρδιά μας στὰ δεξιά μας. Γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ εἰρήνη, μὲ εὐτυχία καὶ χαρὰ στὸν κόσμο αὐτό, γιὰ νὰ πορευθοῦμε μὲ ἐλπίδα καὶ στὸ μακάριο κόσμο τῆς αἰωνιότητος.

Περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 2159 (15 Ἰουλίου 2017)

https://www.osotir.org/el/keimena/2014-02-20-16-48-00/item/37162-po-e-nai-kardia-sou-deksi-ristera

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο άγιος Μεγαλομάρτυρας Καλλίνικος ο εν Γάγγραις (29 Ιουλίου)

Ο βίος του κατά τη χριστιανική παράδοση

Ο Μεγαλομάρτυρας Καλλίνικος καταγόταν από εύπορη οικογένεια και ήταν γνωστικός, λόγιος και σπουδαίος ρήτορας. Σε νεαρή ηλικία κατηχήθηκε στον χριστιανισμό και στη συνέχεια με πίστη και αφοσίωση στο Θείο Λόγο άρχισε να κηρύττει αυτόν ξεκινώντας από την πόλη Γάγγρα. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων είχε εκχριστιανιστεί οπότε και συνέχισε τη διδασκαλία του σε παρακείμενες πόλεις φθάνοντας και στην πολυάνθρωπη Άγκυρα της Γαλατίας.

Εκεί όταν ενημερώθηκε ο διοικητής της πόλης Σακερδώς, ότι κάποιος ξεσηκώνει τα πλήθη εναντίον των πατρογονικών θεών διαταράσσοντας τη θρησκευτική τάξη, διέταξε τη σύλληψή του. Κατά την ανάκριση που του έκανε στη συνέχεια ο ίδιος ο διοικητής, και διαπιστώνοντας την ακλόνητη πίστη του Καλλινίκου, διέταξε να τον υποβάλλουν σε διάφορα μαρτύρια. Ο Καλλίνικος αντίθετα αποδέχονταν αυτά καρτερικά και προκαλούσε τον διοικητή για ακόμη περισσότερα, θεωρώντας τα αθλήσεις πίστης.

Τότε ο διοικητής, μη θέλοντας να τον θανατώσει στην πόλη αυτή, διέταξε στρατιώτες να τον μεταφέρουν πεζοπορώντας στη Γάγγρα και εκεί να τον θανατώσουν, προκειμένου οι εκεί οπαδοί του να σωφρονιστούν. Τότε οι στρατιώτες ιππεύοντας εκείνοι άλογα παρέλαβαν τον Καλλίνικο δέσμιο, συρόμενο με σχοινί, και ξεκίνησαν τη μεταγωγή. Ήταν καλοκαίρι και την ημέρα εκείνη ο ήλιος ήταν πολύ καυστικός, ο δε δρόμος τελείως άνυδρος. Γρήγορα οι στρατιώτες άρχισαν να διψούν, το ίδιο και τα άλογα μέχρι σε σημείο να πέσουν κάτω έτοιμα να πεθάνουν. Βλέποντας οι στρατιώτες τον Καλλίνικο να στέκεται όρθιος και να τους παρακολουθεί χωρίς καμία αίσθηση δίψας, θαυμάζοντάς τον άρχισαν να τον εκλιπαρούν να τους σώσει λέγοντάς του: "Άγιε μη θυμάσαι τα όσα κακά σου κάναμε, λυπήσου μας και σώσε μας απ΄ αυτή την κάψα, δεν έχουμε άλλη ελπίδα σωτηρίας".

Τότε ο Καλλίνικος, παρακαλώντας με πίστη τον Θεό να βοηθήσει τους στρατιώτες, έκανε να ξεπηδήσει από το ξερό έδαφος πίδακας νερού. Μετά το θαύμα εκείνο οι στρατιώτες, αφού συνήλθαν, δεν ήξεραν στη συνέχεια τι να πράξουν, φοβούμενοι όμως τις συνέπειες της μη εκτέλεσης της διαταγής πέβαλαν τον μάρτυρα πάνω σε άλογο και συνέχισαν προς Γάγγρα, σκεπτόμενοι στη διαδρομή τι να κάνουν.

Φθάνοντας τελικά έξω από τα τείχη της πόλης σταμάτησαν για να συσκεφτούν, χωρίς να μπορούν να πάρουν μια τελική απόφαση. Τότε ο Καλλίνικος τους συμβούλευσε να εκτελέσουν τη διαταγή, προκειμένου να μην υποστούν και αυτοί τη θανατική ποινή, αλλά και για τον ίδιο που ήταν έτοιμος, από τον πρόσκαιρο θάνατο, να μεταβεί στην αθάνατη ζωή.

Έτσι οι στρατιώτες συνέχισαν και, παρά την πύλη των τειχών της Γάγγρας όπου υπήρχε καμίνι, άναψαν μεγάλη φωτιά όπου και έριξαν σ΄ αυτό τον Καλλίνικο που δοξολογούσε τον Θεό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_(%CE%BF_%CE%B5%CE%BD_%CE%93%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%82)#/media/File:Kallinikos.jpg

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Δείτε πόσα μικρόβια υπάρχουν στα χέρια αμέσως μετά το πλύσιμο (φωτογραφίες)

Ένα εντυπωσιακό πείραμα αποτυπώνει σε φωτογραφίες το τεράστιο μικροβιακό φορτίο των χεριών ακόμη και μετά το πλύσιμο, υποδεικνύοντας ότι δεν αρκεί απλώς να πλένουμε τα χέρια μας αλλά ότι πρέπει να τα πλένουμε σωστά.

Η υγιεινή των χεριών είναι καθοριστική για τη δημόσια υγεία. Διάφορα μικρόβια –από ιούς της γρίπης και του κοινού κρυολογήματος, E.coli και σαλμονέλα μέχρι clostridium difficile, καμπυλοβακτηρίδιο και MRSA– μπορούν να μεταδοθούν σε δημόσιους χώρους εάν δεν έχουμε πλύνει καλά τα χέρια μας.

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, με άσπρο χρώμα φαίνεται το μικροβιακό φορτίο των χεριών πριν και μετά το πλύσιμο.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν τη βοήθεια ενός ειδικού τζελ και μια φωτογραφική μηχανή με υπεριώδη ακτινοβολία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

Μπορεί ο Χριστός να αποστέλλει τους πιστούς του «ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. 10, 16), αλλά ταυτόχρονα υπόσχεται, ότι «θα τους σκεπάσει με τη δεξιά του, και με τον βραχίονά του θα τους υπερασπισθεί. Όλα τα στοιχεία της φύσης θα τα μεταβάλει σε όπλα για άμυνα εναντίον των εχθρών τους» (Σοφ. Σολ. 5, 16-17). Η γη, το νερό, η φωτιά, η κτίση ολόκληρη, μπορεί να αλλάξουν ακόμα και τη φύση τους, όταν το κρίνει ο Θεός, για να προστατεύσουν τους πιστούς του.

Στην αγία μεγαλομάρτυρα Παρασκευή επαληθεύονται πλήρως οι υποσχέσεις του Χριστού. Επιστρατεύτηκε εναντίον της από τους διώκτες της η φωτιά. Μα η δύναμη του Θεού προστάτευσε την αγία, μεταστρέφοντας τη φύση της φωτιάς και κάνοντάς την ταυτόχρονα όπλο κατά των εχθρών της.

Σ’ έναν πυρακτωμένο χάλκινο λέβητα, γεμάτον με καυτό λάδι και πίσσα, ρίχτηκε με βασιλική διαταγή η αγία, αλλά παρέμεινε αβλαβής εν μέσω του πυρός, γιατί τη δρόσιζε η θεϊκή δροσιά της Χάρης του Θεού. Ο βασιλιάς θεώρησε πως δεν είχαν βάλει αρκετή φωτιά και ζήτησε απ’ την αγία να τον ραντίσει με το περιεχόμενο του λέβητα. Εκείνη γέμισε τα χέρια της με λάδι και πίσσα και τα έριξε στο πρόσωπό του. Έκαιγαν τόσο πολύ, που ο βασιλιάς αμέσως τυφλώθηκε. Με την προσευχή της η αγία του ξανάδωσε το φως του, ανοίγοντας ταυτόχρονα και τα μάτια της ψυχής του στο φως της πίστεως.

Τὸ πυρακτωμένο καζάνι δεν έβλαψε την αγία Παρασκευή, γιατί, ντυμένη με την πανοπλία του Θεού (πρβλ. Εφεσ. 6, 10-17), είχε ξεφύγει από ένα άλλο καμίνι, στο οποίο καίγεται ο κόσμος ολόκληρος.

Ποιό είναι το καμίνι αυτό;

Γράφει ο όσιος Νίκων Μπελιάεφ (εορτάζει 25 Ιουνίου): «Είπε ο γέροντας: Κάποτε είδα το εξής όνειρο: Περπατούσα στο δάσος. Και να σου μπροστά μου ένας κορμός δένδρου. Ήσυχα και ήρεμα κάθισα επάνω του. Ξαφνικά αισθάνθηκα τον κορμό να κινείται. Πηδάω επάνω. Και βλέπω ένα τεράστιο φίδι. Το έβαλα στα πόδια. Αφού βγήκα από το δάσος γυρίζω πίσω και βλέπω το δάσος στις φλόγες. Και στη μέση της φωτιάς κουλουριασμένο το φίδι. Δόξα τω Θεώ, αναφώνησα, που κατάφερα και έφυγα. Τί με περίμενε, αν έμενα στο δάσος!

Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω τί να σήμαινε το όνειρο. Μέχρι που κάποια μέρα μού το εξήγησε ένας μεγαλόσχημος: Δάσος είναι ο κόσμος. Οι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο αμαρτάνουν, χωρίς να έχουν καμμιά συναίσθηση της αμαρτίας. Στον κόσμο υπάρχουν όλες οι κακίες: Αλαζονεία, πορνεία, κολακεία, κλοπή. Και εγώ κάποτε έτσι ζούσα, χωρίς ποτέ να σκέφτομαι κάτι το διαφορετικό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα, πως, αν συνέχιζα να ζω όπως ζούσα μέχρι τότε, θα χανόμουν. Μια για πάντα... Μόλις λοιπόν είδα το θηρίο να κινείται, το κατάλαβα, ότι ήταν πλέον επικίνδυνο να μείνω καθισμένος επάνω του. Έτσι εγκατέλειψα τον κόσμο και, όταν τον κοίταζα από το μοναστήρι, είδα πως όλος ο κόσμος καιγόταν μέσα στα πάθη του’’ (Οσίου Νίκωνος Μπελιάεφ, Ρήματα ζωής, εκδ. Ι. Μονής Προφ. Ηλιού Πρεβέζης, σ. 14-15).

Ὅ­ποι­ος λοιπόν πολεμάει τα πάθη του, βγαίνει από το καμίνι, όπου κατακαίεται ο κόσμος, όπως ο Λωτ που ξέφυγε από τον εμπρησμό των Σοδόμων. Αυτός έχει πλέον τη δύναμη να μετατρέπει ακόμα και τα στοιχεία της φύσης, κάνοντάς τα συμμάχους του, όπως η αγία Παρασκευή και τόσοι άγιοι.

Μας εμποδίζει κάτι να τους μιμηθούμε;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 348, Ιούλιος 2012) 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

«Το μεγαλύτερο θαύμα, η πίστη!» ( Από ομιλία του Δημητριάδος Ιγνατίου)

Για το θαύμα της πίστης μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, κατά την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον Ι. Ναό Αγίας Παρασκευής στην Ζαγορά.Με αφορμή την Ευαγγελική περικοπή, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην έννοια της πίστεως στην ζωή μας.

Όπως σημείωσε, «στο ερώτημα τί είναι αυτή η πίστη, οι άνθρωποι λένε «πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη», χωρίς να το εξηγούν. Αυτό δεν είναι πίστη, είναι απλώς μία εύκολη απάντηση. Πού οφείλεται, όμως, αυτό το μεγαλείο, η αρμονία, η τάξη, οι φυσικές δυνάμεις, που αν κατ’ ελάχιστο διέφεραν μεταξύ τους, όχι γη δεν θα υπήρχε, αλλά ούτε άνθρωπος, ούτε ίχνος ζωής. Έχει συμβεί πολλές φορές να συνομιλούν διάφοροι και να λέει ο ένας στον άλλον «σε πιστεύω». Τί εννοούν; Πιστεύω ότι είναι αλήθεια αυτό που μου λες. Σε εμπιστεύομαι. Ξέρω ότι όχι μόνο υπάρχεις, αλλά ότι κρατάς και τον λόγο σου, ότι είσαι αυτός που είσαι, σε πιστεύω. Αυτό είναι ένα δείγμα της αληθινής πίστεως. Πιστεύω ακλόνητα και απόλυτα το πρόσωπό σου και αυτή είναι η πίστη της γυναίκας του Ευαγγελίου. Πιστεύει στο Χριστό με απόλυτη και απέραντη εμπιστοσύνη, που είναι βέβαιο ότι θα θαυματουργήσει γι’ αυτή. Γιατί ξέρει ότι αυτόν που πιστεύει ταυτόχρονα τον αγαπάει και δεν μπορεί παρά να ανταποκριθεί και στην δική της αγάπη, γιατί αυτόν πραγματικά πιστεύουμε στην ζωή μας, αυτόν που αγαπάμε. Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα και ζητάμε και την δική του αγάπη και εμπιστοσύνη.

Στον Θεάνθρωπο Ιησού έχουμε αυτήν την παρουσία Θεού και ανθρώπου, που μετέχει στον δικό μας πόνο, γιατί έχει το δικό μας σώμα και θεραπεύει και το σώμα, αλλά και την ψυχή, γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι αναζητούμε, με την πίστη που έχουμε, να γίνει κάποιο θαύμα, που να είναι φανερό. Κι όμως, πολλές φορές, μπορεί να μην πονάει το σώμα μας φανερά, αλλά πονάει η ψυχή μας κι εκεί συντελούνται τα μεγαλύτερα θαύματα στους ανθρώπους. Μπορεί να μην ματώνει το σώμα μας, αλλά ματώνει η ψυχή μας, γιατί είχαμε μια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, γιατί νιώσαμε βαθιά μέσα μας τον πόνο της αμαρτίας και της πτώσεως, γιατί νιώσαμε κάποια στιγμή να μας εγκαταλείπει η παρουσία του Θεού, γιατί νιώσαμε, ίσως, μια βαθιά μοναξιά, που πολλές φορές οδηγεί στην κατάθλιψη, έχασε η ψυχή μας την χαρά της, ματώνει και πονάει. Ε, λοιπόν, εκείνη την ώρα υπάρχει ένας δρόμος. Μας τον δείχνει σήμερα αυτή η γυναίκα».

Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης μας κάλεσε τους πιστούς, σε αυτούς, μάλιστα, τους δύσκολους καιρούς, να έχουν ακλόνητη την εμπιστοσύνη τους στον Θεάνθρωπο: «Υπάρχει Αυτός που, αν τον εμπιστευτούμε και τον πιστέψουμε, με αυτή την βαθιά και ακλόνητη εμπιστοσύνη, τότε είναι ικανός άμεσα να θεραπεύσει την ψυχή που ματώνει, το σώμα που πονάει, το μυαλό που αδυνατεί να σκεφτεί, πολλές φορές. Τότε η πίστη, γίνεται πράξη κι έχει ανταπόκριση και είναι ανταποδοτική. Τότε η πίστη είναι αυτή η ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Θεός είναι μαζί μου και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για τον άνθρωπο, ιδιαίτερα σε ώρες απελπισίας και μοναξιάς, να ξέρει και να νιώθει ότι ο Θεός είναι μαζί του».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Ιγνάτιος και σε τρία σημεία που αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για να θαυματουργήσει η πίστη του ανθρώπου και να δεχθεί την χάρη του Θεού: «Το πρώτο, ο Χριστός είναι εδώ, η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Εδώ, όχι μόνο Τον ακουμπάμε, όχι μόνο Τον προσεγγίζουμε, αλλά Τον κοινωνούμε, αυτή είναι η βεβαιότητα και η πίστη μας. Το δεύτερο, η μετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Έχουμε μία παράξενη παράδοση εδώ στον τόπο μας, να κοινωνούμε τέσσερις φορές τον χρόνο. Τι κρίμα! Ο Χριστός έβγαινε κάθε φορά και μας έλεγε εδώ είμαι, ελάτε, για σας έγινα άνθρωπος και σταυρώθηκα και αναστήθηκα, για να έχετε το Σώμα μου κάθε μέρα μαζί σας και δυστυχώς, εμείς Τον αγνοούμε. Το τρίτο, είναι ο λόγος Του. Αυτός ο λόγος που εκφράζεται στο Ευαγγέλιο. Ένας λόγος, που πρέπει να προσεγγίζουμε για την ανατολή της ψυχής μας, να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε. Να, αδερφοί μου, τί σημαίνει πίστη. Ο Χριστός δεν θαυματουργεί μόνο για μας τους ίδιους, αλλά αν εμείς είμαστε κοντά του, ενωμένοι και με Πίστη, τότε, πιστέψτε με, θαυματουργεί για όλο τον κόσμο. Η δική μας ευθύνη είναι να μείνουμε ενωμένοι, να μετέχουμε στα μυστήρια και να κρατήσουμε τον λόγο Του ζωντανό».

Εκ της Ι.Μ.Δ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Τοπική μας Εκκλησία στηρίζει και τα ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ και το ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ Βόλου.

Την Τετάρτη 26/07/2017, ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων  Βόλου «Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ» («Ε»), παρέδωσε σε εκπρόσωπο του ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ  ΖΑΓΟΡΑΣ, μια ικανή ποσότητα παραϊατρικού υλικού, με σκοπό την ενίσχυση του έργου των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού της περιοχής. Η μεγάλη τουριστική κίνηση που παρατηρείται αυτές τις ημέρες στο Πήλιο, και τα πολλά ατυχήματα, δυσκολεύουν το έργο του νοσηλευτικού προσωπικού, αν λάβει κανείς υπόψη του και τις ελλείψεις που υπάρχουν.

Την ίδια ημέρα, εκπρόσωπος του «Ε», παρέδωσε στη  Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων - Γηροκομείο Βόλου, τέσσερα  (4) μεγάλα χαρτοκιβώτια με πάνες ενηλίκων προς ενίσχυση των απόρων γερόντων που φιλοξενούνται στο Ίδρυμα αυτό.

Το Κέντρο Διαχείρισης  Ανθρωπιστικής Βοήθειας (ΚΕ.Δ.Α.Β.) της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος – που λειτουργεί ως παράρτημα του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» - είναι μια πηγή από την οποία αντλούν πολλά αναγκαία υλικά, όχι μόνο άπορες οικογένειες και εγκαταλελειμμένα πρόσωπα, αλλά και πολλές κοινωνικές υπηρεσίες και νοσηλευτικά ιδρύματα της  ευρύτερης περιοχής μας (Νοσοκομείο Βόλου, τα ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ: Ζαγοράς, Σκοπέλου, Αλμυρού, Βελεστίνου, Κισσού, ο Ξενώνας «ΦΙΛΥΡΑ», τα Ιδρύματα του Βόλου: Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Άσπρες Πεταλούδες, Κιβωτός του Κόσμου, Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων κ.α. οι Φυλακές (Κασσαβετείας και Βόλου), τα κρατητήρια της Ελληνικής Αστυνομίας Μαγνησίας κ.α.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ἡ μέθοδος θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου Σωφρόνιος Σαχάρωφ (Ἀρχιμανδρίτης)

Σωφρόνιος Σαχάρωφ (Ἀρχιμανδρίτης)

Οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀξιόλογες, διότι περιγράφουν ὅτι πέρα απὸ τὴν λογικὴ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο βαθύτερο. Ὅμως, οἱ ψυχολογικὲς ἀναλύσεις εἶναι παιδικὲς σὲ σχέση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καίτοι οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας εἶναι ἀξιόλογες, ἐν τούτοις ἡ μέθοδος θεραπείας ποὺ προσφέρει εἶναι πολὺ ἄσχημη. Ἡ ψυχανάλυση δὲν θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο, μᾶλλον τὸν συγχύζει περισσότερο.

***

Πρέπει νὰ κάνουμε διάκριση μεταξὺ νευρολογίας καὶ ψυχολογίας. Οἱ νευρολόγοι προσφέρουν πολλὰ στὴν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι δίνουν μερικὰ φάρμακα καὶ ἰσορροποῦν κοινωνικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ αυτοὶ δὲν θεραπεύουν, ἁπλῶς κατευνάζουν τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν. Ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν γίνεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ σώματος. Ἔτσι, ναὶ μὲν οἱ νευρολόγοι μὲ τὰ φάρμακα ἰσορροποῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν τὸν θεραπεύουν.

***

Τόσα χρόνια στὸ Μοναστήρι μας ἐδῶ στὴν Ἀγγλία δὲν συνάντησα κάποιον ποὺ νὰ θεραπεύθηκε μὲ τὴν ψυχανάλυση, καίτοι εἶναι ἀνεπτυγμένη στις δυτικὲς κοινωνίες. Ὅμως, πρέπει νὰ εἴμαστε δίκαιοι, ὅτι δηλαδὴ οἱ νευρολόγοι -ἰατροί, ποὺ δίνουν φάρμακα στοὺς ἀσθενεῖς, εἶναι πιὸ ταπεινοὶ ἀπὸ τοὺς ψυχαναλυτὲς καὶ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἰσορροπήσουν κοινωνικά. Ἐπίσης, βοηθοῦν καὶ τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὑπάρχουν προβλήματα νευρολογικῆς φύσεως, ἀπὸ διαφόρους λόγους.

***

Τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, δηλαδὴ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει συνέπειες καὶ στὸ σῶμα. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εὔκολα προσανατολίζεται πρὸς τὴν νέα κατεύθυνση μὲ τὴν μετάνοια, τὸ σῶμα ὅμως, ὅταν ἔχη βλαφθῆ, ἀργεῖ νὰ συντονισθῆ στὴν νέα κατάσταση. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής». Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, τὸ σῶμα, ποὺ ἔχει ταλαιπωρηθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ μὲ τὰ φάρμακα, ἀλλὰ ἡ τελικὴ θεραπεία θὰ προέλθη ἀπὸ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

***

Δυστυχῶς, αὐτοὶ ποὺ συγχέουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ μὲ τὴν ψυχανάλυση ἔχουν θέσεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἡ γνώμη τους ἀκούγεται περισσότερο.

***

Στὸν ψυχολογικὰ ἄρρωστο δὲν ἀσθενεῖ ἀπλῶς τὸ λεγόμενο ὑποσυνείδητο, ἀλλὰ ὁ νοῦς, ποὺ εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς.

***

Ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴν πνευματικὴ ζωή, δὲν μᾶς χρειάζεται ἡ ψυχανάλυση. Σὲ κληρονομικὰ προβλήματα βοηθᾶ ἡ νευρολογία.

***

Ἡ ψυχολογία τῶν ψυχιάτρων ἔχει μιὰ ἄλλη αἴσθηση, σαφῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, δηλαδὴ ἡ ἀνθρωπολογία τους εἶναι διαφορετική.

***

Οἱ ψυχολόγοι ἐρευνοῦν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ μὲ ἀνθρώπινες δυνατότητες. Ἀλλὰ ἔτσι οἱ ἄνθρωποι, βλέποντας τὴν ἐσωτερική τους ἀκαθαρσία, ἀπελπίζονται. Ἀντίθετα, ὅταν βλέπουμε τὴν ἐσωτερική μας ἀκαθαρσία μέσα στὸ πνεῦμα τῆς κατανύξεως εἶναι διαφορετικά, γιατὶ δημιουργεῖται προσευχὴ μὲ ἐλπίδα στὸν Χριστό.

***

Ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογίας καὶ ἐν Χριστῷ ζωῆς. Η ψυχολογία ἐπιδιώκει νὰ ἀπαλλάξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ συμπλέγματα ἐνοχῆς, ἐνῶ στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ βιώνουμε τὴν ὀδύνη, τὸν πόνο λόγῳ τῆς ἀπομακρύνσεως απὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν σταματοῦμε τὴν μετάνοια ἕως ὅτου μεταμορφωθῆ αὐτὴ ἡ ὀδύνη.

***

Λυπᾶμαι γιὰ τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρες ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ ψυχολογία.

***

Ἡ διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογικοῦ καὶ πνευματικοῦ γεγονότος εἶναι διαφορὰ μεταξὺ ἀνθρωπίνου καὶ θείου. Τὰ πάντα στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι καρπὸς ἀνθρωπίνης συνεργείας καὶ θείας Χάριτος.

http://agiazoni.gr/article.php?id=09802150892366376324

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η χαρά της ευγνωμοσύνης.

-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, 

νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, 

στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, 

να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός. Όποιος τα έχει όλα, 

και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονεί 

τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, 

είναι για την κόλαση με τα παπούτσια.

Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι 

ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε 

μέρα και χαίρεται τα πάντα. 

Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχα-

ριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας 

πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, 

έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει. Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης. 

-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;

-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκι-

μασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, 

να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή.

Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην 

άλλη ζωή.

-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακο-

μοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά 

και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει.

Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός 

και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του. Η αχαριστία 

είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε 

στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς 

όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

                                                                                                                   Γέροντας Παΐσιος

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2017/07/blog-post_179.html?m=1

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς…

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς. 

Ο ένας λέει: 

«Είσαι άγιος»· και ο άλλος: 

«Δεν θα σωθείς». 

Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και

δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.

Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: 
«Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».

Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου: 

Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος. 

Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.
 Ένας ασκητής μου έλεγε: 

«Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα». 

Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».

Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος. 

Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη· τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά. 

Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

* * *

Όταν ήμουν ακόμα αρχάριος, γνώρισα τήν αγάπη του Θεού, που είναι απερίγραπτη. 

Η ψυχή αισθάνεται σύν Θεώ και έν Θεώ, και το πνεύμα χαίρεται για τον Κύριο, έστω και αν το σώμα αποκάμνει από τήν αγαθότητα του Θεού. 

Μπορείς, όμως, να χάσεις αυτήν τήν χάρη και με έναν κακό λογισμό.

Με τον κακό λογισμό εισέρχεται μέσα μας μια εχθρική δύναμη, και τότε σκοτίζεται η ψυχή και τη βασανίζουν κακές σκέψεις.

 Τότε ο άνθρωπος αισθάνεται τήν απώλειά του και καταλαβαίνει ότι ο ίδιος, χωρίς τη χάρη του Θεού, είναι μόνο «γη και σποδός».

* * *

Η ψυχή που γνώρισε τον Κύριο, μαθαίνει από τη μακροχρόνια πείρα της, ότι, αν ο άνθρωπος ζει σύμφωνα με τις εντολές, τότε αισθάνεται, έστω και λίγο, τη χάρη μέσα του κι έχει παρρησία στην προσευχή.

 Αν, όμως, αμαρτήσει με κάποιον λογισμό και δεν μετανοήσει, τότε κρύβεται η χάρη και η ψυχή θρηνεί και οδύρεται ενώπιον του Θεού.

Έτσι η ψυχή διέρχεται όλη της τη ζωή στον αγώνα με τους λογισμούς. Εσύ, όμως, μη μένεις στην ακηδία εξαιτίας του αγώνα, γιατί ο Κύριος αγαπά τον ανδρείο αγωνιστή.

* * *

Πονηροί λογισμοί καταπονούν τήν υπερήφανη ψυχή, και αν δεν ταπεινωθεί, δεν θα βρει ανάπαυση από αυτούς.

 Όταν αμαρτωλοί λογισμοί σε πολιορκούν, φώναζε προς τον Θεό σαν τον Αδάμ: 

«Κύριε, Ποιητή μου και Πλάστη μου, βλέπεις ότι η ψυχή μου τυραννιέται από τους λογισμούς… Ελέησέ με». 

Και όταν στέκεσαι ενώπιον του Δεσπότου, να θυμάσαι πάντα ότι Αυτός θα εκπληρώσει όλα τα αιτήματά σου, αν είναι ωφέλιμα σε σένα.

Ήρθαν σύννεφα, κρύφτηκε ο ήλιος και σκοτείνιασε. 

Έτσι για ένα λογισμό υπερηφάνειας στερείται η ψυχή τη χάρη και τήν καλύπτει το σκοτάδι.

Αλλά και πάλι με έναν ταπεινό λογισμό επανέρχεται η χάρη. 

Αυτό το γνώρισα εκ πείρας.

* * *

Να ξέρεις ότι, αν ο λογισμός σου συνηθίζει να παρατηρεί ανθρώπους, πώς ζεί ο ένας ή ο άλλος, αυτό είναι ένδειξη υπερηφάνειας.

«Πρόσεχε τον εαυτό σου». Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα δεις: 

Μόλις η ψυχή αποκτήσει έπαρση έναντι του αδελφού, αμέσως ακολουθεί κάποιος λογισμός όχι ευάρεστος στον Θεό, και αυτό, για να ταπεινωθεί η ψυχή.

Αν, όμως, δεν ταπεινωθεί, τότε έρχεται ένας μικρός πειρασμός.

Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, αρχίζει ο πόλεμος της σαρκός.

Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, τότε πέφτει πάλι σε κάποιο μικρό αμάρτημα.

Αν και τότε δεν ταπεινωθεί, θα έλθει μεγαλύτερη αμαρτία.

Κι έτσι θα αμαρτάνει, ωσότου ταπεινωθεί.

Μόλις, όμως, ταπεινωθεί, αμέσως θα δώσει ο Ελεήμων Κύριος στην ψυχή ειρήνη και κατάνυξη, και τότε θα περάσουν όλα τα κακά και θα απομακρυνθούν όλοι οι εχθρικοί λογισμοί.

 Έπειτα, όμως, πρέπει να κρατάς με όλες σου τις δυνάμεις τήν ταπείνωση, αλλιώς θα ξαναπέσεις στην αμαρτία.

* * *

Βλέποντας ο Κύριος ότι η ψυχή δεν είναι στερεωμένη στην ταπείνωση, απομακρύνει τη χάρη, αλλά εσύ μη φοβάσαι: 

Η χάρη είναι μέσα σου, αλλά κρυμμένη. 

Μάθε να σταματάς αμέσως τους λογισμούς. 

Αν, όμως, ξεχάσεις και δεν τους διώξεις αμέσως, τότε πρόσφερε μετάνοια. Κοπίασε σε αυτό, για να αποκτήσεις τη συνήθεια.

Η ψυχή αποκτά συνήθεια, αν τήν διδάξεις, και ενεργεί έτσι σε όλη της τη ζωή.

Ο αγαθός άνθρωπος έχει αγαθούς λογισμούς και ο πονηρός πονηρούς.

Όλοι, όμως, οφείλουν να μάθουν τον πόλεμο με τους λογισμούς, και να μάθουν να μετατρέπουν τους κακούς λογισμούς σε αγαθούς. Αυτό είναι σημάδι πεπειραμένης ψυχής.

Ρωτάς πώς γίνεται αυτό;

Να! Όπως ο ζωντανός άνθρωπος αισθάνεται πότε κρυώνει και πότε ζεσταίνεται, το ίδιο και όποιος γνώρισε έκ πείρας το Άγιο Πνεύμα ακούει πότε υπάρχει στην ψυχή του η χάρη και πότε έρχονται τα πονηρά πνεύματα.

Ο Κύριος δίνει στην ψυχή τη σύνεση να αναγνωρίζει τήν έλευσή Του και να Τον αγαπά και να κάνει το θέλημά Του. Επίσης η ψυχή αναγνωρίζει τους λογισμούς του εχθρού όχι από τήν εξωτερική τους μορφή, αλλά από τήν επενέργειά τους στην ψυχή.

Οι εχθροί εύκολα εξαπατούν εκείνον που δεν έχει τήν πείρα αυτή.

* * *

Οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και μας παρασύρουν στην ίδια πτώση, υποβάλλοντας λογισμούς επαίνου.

Και αν η ψυχή δεχθεί τον έπαινο, τότε η χάρη φεύγει, εφόσον δεν ταπεινώνεται η ψυχή. 

Και έτσι σε όλη τη ζωή ο άνθρωπος θα μαθητεύει στην ταπείνωση του Χριστού. 

Αν δεν το μάθει αυτό η ψυχή, δεν θα γνωρίσει ανάπαυση από τους λογισμούς και δεν θα μπορέσει να προσευχηθεί με καθαρό νου.

Από το βιβλίο, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», γ.Σωφρονίου Σαχάρωφ, σ.526-529

poimin.gr

http://petraxili.blogspot.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ